5. Op weg

Ons leven in Dubai begint langzaam vorm te krijgen. Nog niet alles is helemaal op de rit, maar we zijn goed op weg. Om te beginnen hebben eindelijk ieder een huurauto, van een weinig indrukwekkend model maar zolang het ons van A naar B brengt hoor je ons niet. Toen Frederik in zijn auto thuiskwam vond ik het knap dat het hem gelukt was de lelijkste auto van Dubai te vinden. Onze zoons dachten daar heel anders over, ze vonden hem geweldig en en hij deed volgens hen zeker niet onder voor een Ferrari.

Het rijden hier is een spannende bezigheid. In Dubai doen ze alles graag in de overtreffende trap, de grootste, duurste, langste of hoogste, het kan niet gek genoeg zijn.
Ook op de weg wil men dus alles graag zo groot en zo duur mogelijk hebben. Je ziet dan ook voornamelijk grote SUV's en sportwagens, compleet met het stereotype rijgedrag dat bij dit soort auto's lijkt te horen. Er wordt geclaxonneerd dat het een lieve lust is, rechts inhalen en bumperkleven zijn de normaalste zaak van de wereld en in-, of uitvoegen is een soort Russisch roulette. In mijn piepkleine huurautootje probeer ik me vooral niet te laten imponeren door al dit mobiele haantjesgedrag. Dapper prop ik mezelf dan al rijdend tussen de grote bolides, om uiteindelijk met wat kunst en vliegwerk uit te komen op de baan die naar mijn bestemming leidt. Dit is regelmatig aanleiding tot een serenade van getoeter achter me. Ik toeter ook wel eens als zo'n grote bak zich zonder enige waarschuwing roekeloos voor mijn kleine koekblik werpt, maar daarmee heb ik tot nu toe nog geen indruk weten te maken.

Toch zijn al die grote auto's op de weg ergens wel te verklaren. Ik ben er inmiddels zelfs van overtuigd dat het hier gewoon noodzakelijk is voor je eigen veiligheid, terwijl ik absoluut niet van grote wagens houd.
Het rijgedrag zorgt voor veel ongelukken op de weg. In de korte tijd dat we hier nu zijn heb ik regelmatig auto's gezien die tot een compactere versie waren gereduceerd na een mislukte inhaalmanoeuvre. Kettingbotsingen komen ook vaak voor. Een klein autootje wordt gewoon geplet tussen een paar van die grote terreinwagens. Ook voor het zand op de wegen, zeker tijdens of net na een zandstorm, is het echt een stuk veiliger met een auto die daar voor gemaakt is. Door het zand raak je heel makkelijk in een slip, een soort aquaplaning maar dan zonder water.

En afgezien van de veiligheid is het natuurlijk gewoon leuk dat autorijden hier betaalbaar is! Je betaald hier geen wegenbelasting en geen BPM als je een auto koopt. Parkeren in de parkeergarage is bijna overal gratis. En de benzine kost hier bijna niks, het tanken hier is een feest. Nou ja, het afrekenen dan, het tanken zelf is een tijdrovend klusje omdat het bij alle tankstations altijd heel druk is. Je wordt bediend door jongemannen die voor je tanken, maar omdat daar niet echt een goed systeem in zit gaat alles niet zo vlug. Bij het afrekenen vraag ik mij elke keer af hoe het kan dat ik in Nederland ongeveer vijf keer meer kwijt ben voor een volle tank.
Hoe dan ook, we moesten maar snel op zoek naar 'iets meer auto', zeker voor Frederik, die veel op de weg zit voor zijn werk. En die stiekem natuurlijk gewoon blij wordt van al die toys for boys.

Mijn huurautootje staat tussen al dat snelle staal op wielen garant voor een flinke dosis hilariteit. Op een avond pikte ik nietsvermoedend mijn lief op voor een zakelijk diner. Het was al de tweede week achter elkaar waarin ik mijn echtgenoot alleen 's ochtends bij het ontbijt zag. Maar die avond mocht ik hem vergezellen tijdens een diner met zakenrelaties. Sten vond dat hij zijn vader ook al te lang niet gezien had. 'Jij mag tenminste nog met hem uit eten, dan zie je hem nog eens', zei hij verontwaardigd toen ik mooi opgetut in een chic jurkje de deur uitging. Ik wist niet precies waar we heen gingen, dus ik had het zekere voor het onzekere genomen. Toen ik Frederik had opgehaald reden we de enorme oprijlaan van een zeer luxueus hotel op. Glanzend bronzen paarden op de middenberm steigerden ons tegemoet. Voor en achter me reden Lambourgini's, Masserati's, Corvette's en een enkele ordinaire Porsche. Totaal overweldigd door alle pracht en praal, bleef ik staan achter een beige Rolls Royce van een Sheikh, te herkennen aan het nummerbord met alleen het cijfer 1. Zijn zes lijfwachten, allen in lange witte jurk, gebaarden dringend naar me of ik vooral door kon rijden.
Ik reed door naar de valet-parking en we stapten uit. De man aan wie ik mijn sleutel gaf keek even verbaasd naar het autootje en toen naar mij en Frederik, alsof hij niet helemaal snapte wat de bedoeling was.
Over een lange houten pier, verlicht met lampjes, liepen we naar het restaurant wat op palen in de zee lag. Het uitzicht op de kust en de in het donker oplichtende skyline van Dubai was prachtig.
Na een heerlijke avond in goed gezelschap, wachtten we bij de hoofdingang op ons autootje. Daar was het nu een stuk drukker dan toen we aankwamen. Het was zien en gezien worden, ik voelde me een beetje opgelaten tussen de jet-set van Dubai. In de verte zagen we ons kleine grijze karretje aankomen in de lange parade van blinkende sportwagens. 'Je valt wel op zo, Maries! niemand anders hier heeft er zo eentje!' zei een oud-collega van Frederik. Om ons heen begonnen mensen zachtjes met elkaar te praten, sommigen discreet wijzend en zoekend om zich heen kijkend. Toen we gierend wegreden (van het lachen), kon ik het niet nalaten om even een klein zacht toetertje te doen, ons publiek in shock achterlatend.

Het wegennetwerk in Dubai is goed, maar zeker in het begin erg verwarrend en druk. Op sommige plekken is de weg wel tien banen breed in iedere richting.
Er komen bijna wekelijks nog nieuwe wegen bij omdat er nog steeds heel veel gebouwd wordt.
De wegen hebben hier namen, die op de borden staan aangegeven. Als je ergens heen rijdt moet je dus weten welke weg of straat je moet hebben om je bestemming te bereiken. Als je dat weet is het eigenlijk heel makkelijk.

Helaas ken ik nog niet alle wegen van Dubai uit mijn hoofd. Kijk, het is natuurlijk hartstikke leuk dat mijn jongens vriendjes maken en afspreken. Je kunt hier alleen niet tegen de moeder van dat vriendje zeggen: 'stuur hem om vijf uur maar naar huis op zijn fietsje'. Met een beetje geluk woont dat vriendje dan in een wijk die je kent en niet in die ene nieuwe wijk die aan de rand van de woestijn ligt. Maar ja, het zit niet altijd mee, dus ging ik afgelopen week ruim op tijd op weg om Sten op te halen bij zijn nieuwe Zuid-Afrikaanse vriend.
Vooraf had ik gekeken en dacht te weten welke wegen ik moest nemen. Een groot knooppunt was het laatste punt dat ik herkende. Ik las zo snel ik kon op de borden en twijfelde waar ik heen moest. Er stonden ongeveer zes richtingen aangegeven, behalve die van mij. Achter mij klonk een concert van 3 toeterende SUV's en werd wild met armen gezwaaid, dus koos ik lukraak een afslag en was meteen het spoor bijster. De weg waarop ik terecht kwam kende ik niet, ik probeerde terug te rijden naar een punt waar ik kon keren maar raakte steeds verder de weg kwijt. Het begon inmiddels donker te worden en om me heen zag ik steeds meer woestijn. Een bord 'pas op, overstekende kamelen!' deed me inzien dat ik echt verdwaald was. Mijn mobiel had geen bereik meer, dus mijn routeplanner wist ook niet waar ik was. 'Niet in paniek raken', zei ik tegen mezelf, maar ik deed het toch. Ik reed terug de woestijn uit en belde Frederik toen ik weer bereik had. Gelukkig blijft hij altijd koelbloedig in dit soort situaties en heeft hij me meestal binnen de kortste keren op het juiste spoor. Achteraf vraag ik me altijd af waarom ik nou zo nodig eerst zelf een uur wil zoeken voordat ik toegeef dat ik het gewoon niet weet. We achterhaalden samen waar ik was en hoe ik het snelst bij onze oudste zoon kwam. Twee uur later dan gepland stond ik eindelijk voor de juister deur, waar Sten zich juist begon af te vragen of zijn moeder hem soms was vergeten. Terug was een stuk makkelijker, maar dat is altijd zo als je het eenmaal weet.

En zo volgen we hier op ons gemak het pad van ons avontuur. Verdwalen hoort er een beetje bij, anders zouden we nooit nieuwe wegen vinden, en ondertussen genieten we gewoon zoveel mogelijk van het uitzicht. En zoals ze in het Midden Oosten zeggen: humor en geduld zijn als kamelen waarmee je door elke woestijn kan trekken!