7. Zomerhitte

Nu de herfst in Nederland lekker door begint te zetten, kijken wij ook reikhalzend uit naar koeler weer. Hoewel de temperatuur weer langzaam onder de veertig graden begint te zakken, is de luchtvochtigheid onaangenaam hoog waardoor het nog steeds vies warm is.

Vanaf het moment dat wij besloten te verhuizen naar Dubai was ik nieuwsgierig hoe de zomer hier zou zijn. Ik had een boel gehoord en gelezen over de hitte, ondraaglijk was daarbij een veelgehoorde omschrijving. Toch vond ik het best spannend om het aan den lijve te gaan ondervinden.

In mei begon de temperatuur langzaam op te lopen tot boven de vijfendertig graden. Op het strand en bij het zwembad was het nog heerlijk. Vanaf dat moment werden de dagen steeds een klein beetje warmer, de zomerhitte bouwde zich rustig op. Daarmee begonnen ook de warmte-gerelateerde ongemakken.
Ons zondagse eitje (wat we hier op zaterdag eten) konden we niet meer laten schrikken! Het water uit de koude kraan was heet. In het begin lukte het ons nog wat koud water te krijgen door de boiler uit te zetten en de kraan op warm te zetten, maar dit was van korte duur. Zelfs het water waarmee de tuin gesproeid werd was heet. We konden niet meer normaal douchen, we moesten een vol bad eerst laten afkoelen voordat we erin konden zonder gekookt te worden.
Ook een auto heeft ook een hoop te lijden onder de hitte; een accu gaat ongeveer een jaar mee in de woestijn. Helaas kom je pas achter de exacte levensduur als de accu er mee ophoudt en dat gebeurt altijd op een verkeerd moment. Gelukkig heb je dan wel weer accu-mannetjes die je kunt bellen, die zijn dan binnen een half uur bij je met een nieuwe.

Eigenlijk ging het tot aan de zomervakantie prima. Het was natuurlijk gewoon heet buiten, maar persoonlijk vond ik het allemaal nogal meevallen. Als je je niet te druk maakte was het best te doen.
Echt heet werd het in juli, toen wij net lekker aan onze twee maanden in Nederland begonnen. Daar was het de eerste dagen overigens ook tropisch, waardoor de overgang voor ons makkelijk was.
Helaas moest Frederik net toen het een beetje lekker begon te worden weer terug naar Dubai, er moest tenslotte gewoon gewerkt worden.
Bij terugkomst in Dubai besloeg zijn bril spontaan toen hij uit het vliegtuig stapte, zo warm was het.
Thuis aangekomen besloeg zijn bril voor de tweede keer die avond bij het openen van de voordeur. Het huis was veranderd in een sauna en de airco moest een hele nacht op volle toeren loeien om het weer een beetje aangenaam te krijgen.
Hiermee was de toon voor de echte zomerhitte gezet en brak voor mijn hardwerkende echtgenoot een warme, eenzame zomer aan. Hij was alleen in Dubai. Met alleen bedoel ik samen met alle andere mannen die gewoon moesten werken. Zodra de zomervakantie begint vindt er in Dubai een massale uitstroom van vrouwen en kinderen plaats. En tot overmaat van ramp was het precies in die periode ook nog Ramadan.

De Ramadan in een Islamitisch land is een ervaring op zich. Buiten het vasten van zonsopgang tot zonsondergang is het een periode van bezinning. Alle dagelijkse bezigheden in het openbare leven zijn hierop ingesteld. Dus overdag mag nergens in het openbaar gegeten of gedronken worden. De weinige restaurants die niet gesloten zijn overdag, zijn afgeplakt zodat van buitenaf niets te zien is. Koffietentjes en dergelijke zijn wel open, maar alles is er donker en je kan alleen maar iets bestellen om mee te nemen. Zelfs in de auto mag je niet eten of drinken en je mag ook geen kauwgum kauwen. En overal is het stil, er klinkt nergens muziek in winkels, de supermarkten of restaurants. Lekker rustig in tegenstelling tot de gebruikelijke drukte, maar gezellig...? Nee!
Voor de vakantie begon was het op school bij Sten en Florian ook Ramadan. In de klassen mocht niet gegeten of gedronken worden, ook geen water. De water-dispencers die normaal gesproken in de gangen staan waren verplaatst naar een aparte ruimte, alleen daar mochten de kinderen water drinken. De lunch vond plaats in een afgeplakte kantine, de moslim-kinderen gingen tijdens de pauze naar de bibliotheek. Sten mocht voor zijn verjaardag niets eetbaars trakteren. Zelfs de ballonnen die ik in de uitdeelzakjes met aangepaste traktaties had gedaan vond de school eigenlijk te feestelijk.
Vanuit Nederlands oogpunt zagen wij het vasten, zeker gezien de temperaturen van ruim boven de veertig graden, als een ware beproeving. Maar de collega's van Frederik die eraan meededen waren daar helemaal niet zo mee bezig. Voor hen leek het de normaalste zaak van de wereld en aan hun stemming zou je niet direct opmaken dat zij overdag niets aten of dronken. Daar moet wel bij vermeld worden dat de werkdagen van moslims worden ingekort en ze eerder naar huis mogen. Of beter gezegd moeten, want de overheid verplicht werkgevers zich hieraan te houden.

Gelukkig kon Frederik een dag na aankomst onze trouwe kameraad Gijs gaan ophalen uit het pension.
Na een paar uurtjes werken op kantoor vertrok hij enthousiast naar ons harige vriendje. Hij was vergeten het zonnescherm voor de voorruit van de auto te plaatsen en daardoor was het stuur te heet om vast te pakken. De thermometer gaf aan dat het buiten vijftig graden was. Bevangen door de hitte pakte hij zijn zonnebril uit het klepje boven de achteruitkijk spiegel. Ook de zonnebril was gloeiend heet. Eigenwijs als hij is zette hij hem toch op zijn neus, waar de bril een rode afdruk achterliet op beide neusvleugels. Op zulke momenten is het van belang je hoofd koel te houden en de airco op LO te zetten.

Onze kat is een fijn gezelschap, hij toont veel en uitbundig zijn genegenheid en onvoorwaardelijke liefde. Gijs was dan ook zielsgelukkig om zijn baasje weer te zien. Hij had ons zo gemist dat hij ziek van heimwee was. Hij had er diarree van en de dierendokter had een voorraad pillen meegegeven die zijn baasje drie maal daags moest geven.
Na het avondeten ging Frederik vol goede moed aan de slag. Hij had een apparaatje meegekregen waarmee je heel simpel de pil achterin de keel van de kat kon schieten. De verzorgers van de cattery hadden het zelfs even voor gedaan: de ene hield Gijs in een stevige houdgreep en de ander stak het kokertje met de pil in zijn bekje. Een druk op de knop en hoppa, de pil zat! Heel makkelijk en dat kwam goed uit want Gijs wordt nooit zo blij van pillen.
Na een wilde achtervolging door het hele huis had dokter Frederik Gijs eindelijk te pakken. Met het apparaatje in de aanslag kwam hij er echter al snel achter dat hij een paar handen tekort kwam, of eigenlijk twee paar. Een paar om Gijs in de houdgreep te houden en een paar om zijn kaken van elkaar te trekken, dan zou hij heus met gemak de pil naar binnen kunnen schieten. Toen de helft van de antibiotica pillen uitgespuugd in de vuilnisbak lag vonden man en kat het mooi geweest.
En na een paar dagen bleek dat heimwee zich het best laat behandelen met aandacht en liefde, Gijs knapte al snel weer helemaal op.

De zomervakantie in Nederland liep op zijn eind en het werd tijd dat ons gezin herenigd zou worden.

Hoewel het heerlijk was om weer even in ons vertrouwde nest te vertoeven, met onze dierbare familie en vrienden binnen handbereik, miste ik mijn maatje. En hij mij. Ik had er van te voren een beetje tegen opgezien om weer afscheid van iedereen te nemen, maar toen het eenmaal zover was had ik juist wel weer zin om naar huis te gaan. "Home is where the heart is" blijkt een waarheid als een (Hollandsche) koe! Thuis is daar waar je samen bent, het maakt niet uit waar dat precies is. 

De zomerhitte in Dubai laat zich helaas niet zo makkelijk verdrijven als in Nederland. Sinds het normale leven hier weer is begonnen is het buiten nog steeds snikheet. Het lijkt wel of deze warmte heftiger is dan die van voor de zomervakantie, ook al zijn de temperaturen lager. Dat had ik me juist heel anders voorgesteld. Als Hollander valt er natuurlijk altijd wel wat te klagen over het weer, te koud, te nat of in dit geval te heet. Maar ondraaglijk vind ik nuchter bezien dan weer een tikje overdreven. Zolang je je gewoon rustig houdt overleef je het wel. En dat geldt eigenlijk voor de meeste dingen hier!

6. Mannetjes

In Dubai heb je overal mannetjes voor. Mannetjes voor de tuin, mannetjes voor kapotte apparaten, mannetjes die je auto wassen en mannetjes voor klusjes in huis. Voor alles waar je zelf niet goed in bent, of gewoon geen zin in hebt, is wel een mannetje te vinden. Of een vrouwtje.
Maar er gaat natuurlijk niets boven mijn eigen fantastische mannetje, laat ik dat voorop stellen!

Het eerste mannetje waar ik mee te maken kreeg toen we hier kwamen wonen, was Suresh. Ik weet eigenlijk niet of dit zijn voor-, of achternaam is, maar iedereen noemt hem zo. Hij is een soort conciërge van onze compound en woont tegenover ons. We zaten nog midden in de verhuistroep, en hadden een lekkage in de badkamer. Eigenlijk had ik een heel lijstje met dingen die niet werkten zoals ik gewend was. Maar laat ik bij de badkamer beginnen.

Suresh kwam eerst de schade opnemen. Hij trok zijn slippers uit en liep op blote voeten achter me aan naar boven. Ik gaf hem een kleine demonstratie van het water dat uit ons plafond regende als er in de badkamer van de jongens gedoucht werd. Suresh keek bedenkelijk, knikte en gaf in weinig woorden te kennen dat hij morgen terug kwam.
De volgende dag kwam Suresh met twee nieuwe mannetjes aan. Boven gaf hij op gebiedende toon instructies aan het stel. De plafondplaten werden eruit gehaald, kranen open en dicht gedraaid en binnen no time was mijn pas schoongemaakte badkamer weer smerig door de mengeling van stof en water, verspreid door drie paar blote voeten. De boiler bleek stuk en moest vervangen was de diagnose en de mannetjes vertrokken weer.

Een paar dagen later stonden er een aantal mannetjes voor de deur, verstopt achter een hele grote doos met daarin de nieuwe boiler, die zwetend naar boven werd gesjouwd nadat de oude eruit gesloopt was. Er stonden nu vier paar slippers voor de deur en mijn huis werd in beslag genomen door mannen die de trap op en af renden, dingen naar elkaar riepen in een grappig taaltje en ondertussen een spoor van troep achterlieten. Nadat de klus geklaard was spreidden twee van de mannetjes de grote kartonnen doos waar de boiler in had gezeten uit in onze carport en gingen er op liggen met hun ogen dicht. 'Mama, wat doen die mannen nou?' vroeg Florian verbaasd. 'Ze doen denk ik even een klein dutje om uit te rusten' zei ik, maar na twee uur lagen ze er nog. Toen we na het boodschappen doen thuis kwamen waren alle mannen en alle troep verdwenen.

Een tijdje heb ik me af gevraagd waarom er zóveel mannetjes zijn, er kon toch onmogelijk zo veel werk te doen zijn. Al snel kwam ik erachter hoe dat zat. De kwaliteit van de huizen hier is absoluut niet te vergelijken met die van de huizen in Nederland. Alles wordt hier uit de grond gestampt, door dezelfde soort mannetjes die al die klusjes doen. Vaak zijn dat mannen uit India, Pakistan of de Filipijnen, op zoek naar een beter leven of op zijn minst om het grootste deel van hun salaris naar hun achtergebleven familie te sturen.
Dit gaat vierentwintig uur per dag door, dus of het nou vijfenveertig graden buiten is of midden in de nacht: er wordt gewoon doorgebikkeld. Bussen vol bouwvakkers rijden af en aan naar de vele nieuwe woonwijken en wolkenkrabbers in aanbouw, waar de arbeidsomstandigheden niet altijd even verantwoord zijn. Een Arbowet of zoiets kennen ze hier niet. Een minimumloon overigens ook niet.
Naast de kwaliteit van de huizen zijn de woonomstandigheden ook vrij extreem. Door de hoge temperaturen en al het stof heeft een huis hier een hoop te verduren. 

Gelukkig zijn al die mannetjes hier niet duur, want ik had dus een heel lijstje voor ons nieuwe huis gemaakt. Er moest bijvoorbeeld met spoed een aansluiting voor mijn vaatwasser komen. Dit was allemaal geen enkel probleem, maar daar moet wel bij worden aangetekend dat ik een beetje moest wennen aan de manier waarop alle klussen werden uitgevoerd. En ook dat ik op dat moment best nog een beetje onder de indruk was van mijn eerste weken in Dubai. Dus toen de mannetjes provisorisch een gat in de buitenmuur maakten, via de buitenkraan een aansluiting knutselden en deze met een buis verbonden met een nog veel groter gat in mijn keukenvloer, toen zag ik het even niet meer zitten nee. Ik dacht dat het niet meer goed zou komen, er lag een grote berg puin naast een groot gat midden in mijn keuken en het mannetje dat voor deze ravage gezorgd had lag in de tuin een dutje te doen.
Achteraf bleek ik me zorgen om niets gemaakt te hebben. Alle gaten zijn redelijk netjes dichtgemaakt en de vaatwasser doet wat hij moet doen, daar ging het om. Indian style noemen ze het hier, wat er kort gezegd op neerkomt niet te veel te verwachten en je vooral niet te druk te maken. Iets wat je ook op heel veel andere dingen kan toepassen en wat eigenlijk niet eens zo gek is.

mannetje springt lening op dak

Nadat alle klusjes waren afgerond om het huis aan te passen aan ons idee van leefbaarheid was ik blij dat het even klaar was met al die mannetjes. Maar het leek wel of er een vloek op ons huis rustte: elke week ging er wel weer iets anders kapot! Was het niet de wc dan was het wel een wasmachine of een ander apparaat dat er mee ophield en net toen het 's nachts iets te warm begon te worden begaf de airconditioning het.

Een paar weken geleden deden ineens alle lampen op de benedenverdieping het niet meer. Dus daar waren de mannetjes van Suresh weer, ze zijn hier inmiddels kind aan huis, kennen de weg, ze pakken nog net niet zelf wat te drinken uit de koelkast. En of het nou komt omdat de mannen zich hier zo thuis voelen weet ik niet, maar ze lijken zich totaal niet te schamen voor de geluiden die ze produceren.
Een klein mannetje inspecteerde de bedrading in het plafond van de keuken. Alleen zijn korte beentjes met opgerolde broekspijpjes staken nog uit het luik, de rest van zijn lijf ging schuil in de ruimte boven het plafond.
Tot mijn grote ontsteltenis hoorde ik plotseling een enorm luide boer, galmend in de holle ruimte en door de roosters van de centrale airco, gevolgd door een tweede, nog iets hardere. Zonder enige gene kwam het mannetje vrolijk weer uit het gat tevoorschijn, terwijl ik van plaatsvervangende schaamte en verbijstering even niet wist waar ik kijken moest. 

Al ben ik heel blij dat al die mannetjes er zijn en ons zoveel werk uit handen nemen, ik vind het soms ook moeilijk om te zien hoe hard zij hier werken voor heel weinig geld. Het doet mij beseffen hoe ongelooflijk goed wij het hebben. Het verschil tussen de extreem rijke jetset en deze hardwerkende, hulpvaardige mensen is zo ontzettend groot, dat is bijna niet voor te stellen.
Het geeft me een machteloos gevoel dat ik zo weinig terug kan doen voor al die mensen die oprecht vriendelijk anderen helpen. Dat is iets wat me hier al vanaf de eerste dag opvalt en waar veel mensen nog een hoop van kunnen leren. Als je ziet hoe weinig deze mensen hebben en hoeveel zij geven, dan zijn zij wat mij betreft ware helden.
Terwijl deze mensen hun familie soms al jaren niet gezien hebben maak ik me druk om een gat in mijn vloer. Opgewekt rijdt de tuinman op zijn fiets met zijn grasmaaier achterop de hele wijk door om alle tuinen netjes te houden. Als ik hem zo zie gaan op zijn fiets, in de brandende zon, schaam ik me voor mijn geklaag en bedenk ik mij dat de weelde hier in Dubai niet hetzelfde is als rijkdom. En ben ik dankbaar dat ik alle mooie, soms zware, gekke, verdrietige en gezellige momenten kan delen met mijn dierbare gezin!

5. Op weg

Ons leven in Dubai begint langzaam vorm te krijgen. Nog niet alles is helemaal op de rit, maar we zijn goed op weg. Om te beginnen hebben eindelijk ieder een huurauto, van een weinig indrukwekkend model maar zolang het ons van A naar B brengt hoor je ons niet. Toen Frederik in zijn auto thuiskwam vond ik het knap dat het hem gelukt was de lelijkste auto van Dubai te vinden. Onze zoons dachten daar heel anders over, ze vonden hem geweldig en en hij deed volgens hen zeker niet onder voor een Ferrari.

Het rijden hier is een spannende bezigheid. In Dubai doen ze alles graag in de overtreffende trap, de grootste, duurste, langste of hoogste, het kan niet gek genoeg zijn.
Ook op de weg wil men dus alles graag zo groot en zo duur mogelijk hebben. Je ziet dan ook voornamelijk grote SUV's en sportwagens, compleet met het stereotype rijgedrag dat bij dit soort auto's lijkt te horen. Er wordt geclaxonneerd dat het een lieve lust is, rechts inhalen en bumperkleven zijn de normaalste zaak van de wereld en in-, of uitvoegen is een soort Russisch roulette. In mijn piepkleine huurautootje probeer ik me vooral niet te laten imponeren door al dit mobiele haantjesgedrag. Dapper prop ik mezelf dan al rijdend tussen de grote bolides, om uiteindelijk met wat kunst en vliegwerk uit te komen op de baan die naar mijn bestemming leidt. Dit is regelmatig aanleiding tot een serenade van getoeter achter me. Ik toeter ook wel eens als zo'n grote bak zich zonder enige waarschuwing roekeloos voor mijn kleine koekblik werpt, maar daarmee heb ik tot nu toe nog geen indruk weten te maken.

Toch zijn al die grote auto's op de weg ergens wel te verklaren. Ik ben er inmiddels zelfs van overtuigd dat het hier gewoon noodzakelijk is voor je eigen veiligheid, terwijl ik absoluut niet van grote wagens houd.
Het rijgedrag zorgt voor veel ongelukken op de weg. In de korte tijd dat we hier nu zijn heb ik regelmatig auto's gezien die tot een compactere versie waren gereduceerd na een mislukte inhaalmanoeuvre. Kettingbotsingen komen ook vaak voor. Een klein autootje wordt gewoon geplet tussen een paar van die grote terreinwagens. Ook voor het zand op de wegen, zeker tijdens of net na een zandstorm, is het echt een stuk veiliger met een auto die daar voor gemaakt is. Door het zand raak je heel makkelijk in een slip, een soort aquaplaning maar dan zonder water.

En afgezien van de veiligheid is het natuurlijk gewoon leuk dat autorijden hier betaalbaar is! Je betaald hier geen wegenbelasting en geen BPM als je een auto koopt. Parkeren in de parkeergarage is bijna overal gratis. En de benzine kost hier bijna niks, het tanken hier is een feest. Nou ja, het afrekenen dan, het tanken zelf is een tijdrovend klusje omdat het bij alle tankstations altijd heel druk is. Je wordt bediend door jongemannen die voor je tanken, maar omdat daar niet echt een goed systeem in zit gaat alles niet zo vlug. Bij het afrekenen vraag ik mij elke keer af hoe het kan dat ik in Nederland ongeveer vijf keer meer kwijt ben voor een volle tank.
Hoe dan ook, we moesten maar snel op zoek naar 'iets meer auto', zeker voor Frederik, die veel op de weg zit voor zijn werk. En die stiekem natuurlijk gewoon blij wordt van al die toys for boys.

Mijn huurautootje staat tussen al dat snelle staal op wielen garant voor een flinke dosis hilariteit. Op een avond pikte ik nietsvermoedend mijn lief op voor een zakelijk diner. Het was al de tweede week achter elkaar waarin ik mijn echtgenoot alleen 's ochtends bij het ontbijt zag. Maar die avond mocht ik hem vergezellen tijdens een diner met zakenrelaties. Sten vond dat hij zijn vader ook al te lang niet gezien had. 'Jij mag tenminste nog met hem uit eten, dan zie je hem nog eens', zei hij verontwaardigd toen ik mooi opgetut in een chic jurkje de deur uitging. Ik wist niet precies waar we heen gingen, dus ik had het zekere voor het onzekere genomen. Toen ik Frederik had opgehaald reden we de enorme oprijlaan van een zeer luxueus hotel op. Glanzend bronzen paarden op de middenberm steigerden ons tegemoet. Voor en achter me reden Lambourgini's, Masserati's, Corvette's en een enkele ordinaire Porsche. Totaal overweldigd door alle pracht en praal, bleef ik staan achter een beige Rolls Royce van een Sheikh, te herkennen aan het nummerbord met alleen het cijfer 1. Zijn zes lijfwachten, allen in lange witte jurk, gebaarden dringend naar me of ik vooral door kon rijden.
Ik reed door naar de valet-parking en we stapten uit. De man aan wie ik mijn sleutel gaf keek even verbaasd naar het autootje en toen naar mij en Frederik, alsof hij niet helemaal snapte wat de bedoeling was.
Over een lange houten pier, verlicht met lampjes, liepen we naar het restaurant wat op palen in de zee lag. Het uitzicht op de kust en de in het donker oplichtende skyline van Dubai was prachtig.
Na een heerlijke avond in goed gezelschap, wachtten we bij de hoofdingang op ons autootje. Daar was het nu een stuk drukker dan toen we aankwamen. Het was zien en gezien worden, ik voelde me een beetje opgelaten tussen de jet-set van Dubai. In de verte zagen we ons kleine grijze karretje aankomen in de lange parade van blinkende sportwagens. 'Je valt wel op zo, Maries! niemand anders hier heeft er zo eentje!' zei een oud-collega van Frederik. Om ons heen begonnen mensen zachtjes met elkaar te praten, sommigen discreet wijzend en zoekend om zich heen kijkend. Toen we gierend wegreden (van het lachen), kon ik het niet nalaten om even een klein zacht toetertje te doen, ons publiek in shock achterlatend.

Het wegennetwerk in Dubai is goed, maar zeker in het begin erg verwarrend en druk. Op sommige plekken is de weg wel tien banen breed in iedere richting.
Er komen bijna wekelijks nog nieuwe wegen bij omdat er nog steeds heel veel gebouwd wordt.
De wegen hebben hier namen, die op de borden staan aangegeven. Als je ergens heen rijdt moet je dus weten welke weg of straat je moet hebben om je bestemming te bereiken. Als je dat weet is het eigenlijk heel makkelijk.

Helaas ken ik nog niet alle wegen van Dubai uit mijn hoofd. Kijk, het is natuurlijk hartstikke leuk dat mijn jongens vriendjes maken en afspreken. Je kunt hier alleen niet tegen de moeder van dat vriendje zeggen: 'stuur hem om vijf uur maar naar huis op zijn fietsje'. Met een beetje geluk woont dat vriendje dan in een wijk die je kent en niet in die ene nieuwe wijk die aan de rand van de woestijn ligt. Maar ja, het zit niet altijd mee, dus ging ik afgelopen week ruim op tijd op weg om Sten op te halen bij zijn nieuwe Zuid-Afrikaanse vriend.
Vooraf had ik gekeken en dacht te weten welke wegen ik moest nemen. Een groot knooppunt was het laatste punt dat ik herkende. Ik las zo snel ik kon op de borden en twijfelde waar ik heen moest. Er stonden ongeveer zes richtingen aangegeven, behalve die van mij. Achter mij klonk een concert van 3 toeterende SUV's en werd wild met armen gezwaaid, dus koos ik lukraak een afslag en was meteen het spoor bijster. De weg waarop ik terecht kwam kende ik niet, ik probeerde terug te rijden naar een punt waar ik kon keren maar raakte steeds verder de weg kwijt. Het begon inmiddels donker te worden en om me heen zag ik steeds meer woestijn. Een bord 'pas op, overstekende kamelen!' deed me inzien dat ik echt verdwaald was. Mijn mobiel had geen bereik meer, dus mijn routeplanner wist ook niet waar ik was. 'Niet in paniek raken', zei ik tegen mezelf, maar ik deed het toch. Ik reed terug de woestijn uit en belde Frederik toen ik weer bereik had. Gelukkig blijft hij altijd koelbloedig in dit soort situaties en heeft hij me meestal binnen de kortste keren op het juiste spoor. Achteraf vraag ik me altijd af waarom ik nou zo nodig eerst zelf een uur wil zoeken voordat ik toegeef dat ik het gewoon niet weet. We achterhaalden samen waar ik was en hoe ik het snelst bij onze oudste zoon kwam. Twee uur later dan gepland stond ik eindelijk voor de juister deur, waar Sten zich juist begon af te vragen of zijn moeder hem soms was vergeten. Terug was een stuk makkelijker, maar dat is altijd zo als je het eenmaal weet.

En zo volgen we hier op ons gemak het pad van ons avontuur. Verdwalen hoort er een beetje bij, anders zouden we nooit nieuwe wegen vinden, en ondertussen genieten we gewoon zoveel mogelijk van het uitzicht. En zoals ze in het Midden Oosten zeggen: humor en geduld zijn als kamelen waarmee je door elke woestijn kan trekken!

4. Geland

We zijn nu 2 maanden in Dubai en ik geloof dat ik eindelijk een beetje geland ben.
De afgelopen tijd was behoorlijk turbulent. We waren voornamelijk druk met acclimatiseren, organiseren en integreren, kortom: emigreren. Als je er van een afstandje naar kijkt is het een fascinerend proces. Als je er middenin zit blijkt het best heftig en intens. Op sommige dingen kun je je simpelweg op geen enkele manier voorbereiden. Emigreren is iets dat je moet ondergaan om erachter te komen wat het met je doet, dat is voor iedereen weer anders.
Voor ons zijn het gewone dagelijkse dingen, die heel anders zijn dan in Nederland, waar we nog steeds aan moeten wennen. Boodschappen doen, koken of naar school gaan, dingen waar je eigenlijk nooit zo over nadenkt, kosten hier veel meer tijd dan normaal. Omdat dingen hier zo anders geregeld zijn moet je nadenken over alles wat je wil doen, alle routine moet opnieuw geprogrammeerd worden.

Na een valse start op Schiphol, kwamen we aan in ons prachtige nieuwe huis waar, dankzij niet eerder vertoonde kwaliteiten van mijn absolute held Frederik, de complete door mij opgegeven Ikea-inrichting aanwezig was! Onze container met spullen uit Nederland volgde 2 dagen later al, wat boven verwachting goed aansloot op de hele planning.
De eerste weken had ik desondanks een aantal onverwachte uitdagingen. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik er niet zo goed tegen kan om afhankelijk te zijn. (Oke, mensen die me goed kennen weten dat ik daar een enorme hekel aan heb en dat het geen positief effect op mijn humeur heeft). Daar was ik dan ook niet op voorbereid. De eerste dagen waren het ergst, ik had geen telefoon, geen internet, geen eigen bankpas, geen Arabisch rijbewijs en dus geen auto. En misschien wel het ergste: geen stofzuiger!

Het huis was dringend toe aan een grote schoonmaak beurt. En als ik zeg grote, dan bedoel ik een Oud-Hollandsche Grote Schoonmaak: van boven tot onder en beslist niet met zachte hand. Het ontbreken van een stofzuiger was geen goed begin. Ik kwam er achter dat woestijnzand van een geheel andere orde is dan het zand wat mijn jongens normaal gesproken onder hun schoenen mee naar binnen lopen.
Woestijnzand is zeer fijn en dringt met gemak door de dunste kiertjes en in de kleinste hoekjes en gaatjes. Het kwam werkelijk overal uit en het bleef maar komen.
De wintervacht van Gijs bleek in Dubai totaal overbodig en werd dan ook in een paar dagen tijd weer terug gebracht tot zomervacht. Had ik 's avonds het huis redelijk aan kant, als ik de volgende ochtend beneden kwam leek het net of we zwarte vloerbedekking hadden.
De stofzuiger stond helaas niet hoog op de prioriteiten lijst van Frederik. Ik moest hem ervan overtuigen dat ik mijn nieuwe functie van Huisvrouw 2.0 onmogelijk kon uitvoeren zonder het juiste gereedschap. Ik had niet voor mogelijk gehouden dat ik ooit nog eens blij zou zijn met een huishoudelijk apparaat, maar het maakte mijn leven op dat moment enorm veel aangenamer.

Ook kreeg ik, na een hele rits formulieren waarin mijn man daar toestemming voor geeft, een Arabische simkaart waarmee ik weer aansluiting met de rest van de wereld had. Dat was best een opluchting, gedeelde smart is immers halve smart!
Nu mijn telefoon het weer deed kon ik zelf een taxi bellen en ook zelf boodschappen doen. Klinkt niet heel bijzonder, laat staan ingewikkeld. Toch was het een klus waar ik met gemak meer dan 2 uur aan kwijt was en dan nog niet alles in huis had wat er op mijn boodschappenlijstje stond. De grote supermarkten hier staan vol met de meest exotische producten. Er zal best een soort van logica in de indeling zitten, maar ik heb hem nog steeds niet gevonden. En alles uiteraard geprijsd in Arabische dirham, wil je een beetje op de kleintjes letten dan loop je steeds te rekenen. Dus dwaalde ik een beetje als een ontheemde kip zonder kop door de lange paden, mijn kinderen kwekten ondertussen vrolijk verder doch werden langzaam ongeduldig. Als ik dan alles dacht te hebben moesten we alleen nog een taxi zien te vinden...

Tijd dus voor een auto, het was wachten tot ons visum helemaal rond was, dan zou ik een eigen ID kaart krijgen en daarmee kon mijn rijbewijs omgezet worden naar een Arabisch exemplaar.
Toen het eindelijk zover was kon ik niet wachten om alles te gaan regelen. Ik had er een dag voor uitgetrokken om een ogentest te laten doen, naar het Traffic Department te gaan en daar zou ik dan met een rijbewijs in the pocket weer naar buiten wandelen. Als het meezat kon ik nog die zelfde dag een huurauto ophalen!
Vol goede moed vertrok ik die ochtend met alle benodigde formulieren, als eerste naar de opticien voor een oogtest, wat standaard onderdeel van de procedure is. Bij de vierde was het raak! De ogen-tester was aanwezig, het systeem waarin alles geregistreerd moest worden deed het en het betaalsysteem deed het. De ochtend was inmiddels wel voorbij helaas. Nadat ik drie letters goed had gelezen op een scherm, en betaald had, kon ik door naar het volgende onderdeel.
Ik nam een taxi naar het Traffic Department, oftewel het rijbewijzen bureau van Dubai. De taxichauffeur was, net als ik, pas 4 weken in Dubai. Hoewel hij niet al te fris rook, schepte het toch een band dat we allebei nieuw waren. Hij kende de weg niet zo goed, maar gelukkig hielpen zijn collega's hem een beetje op weg. Toen we na lang zoeken bij een officieel uitziend gebouw stopten, liet ik voor de zekerheid de taxi even wachten.
Bij de balie van het gebouw keek men mij vreemd aan toen ik met een blij gezicht vroeg waar ik moest zijn voor mijn rijbewijs. 'Mevrouw, dit is een politiebureau, u zit hier helemaal verkeerd', zei een vriendelijke arabier tegen me, terwijl zijn collega zijn lach nog net kon inhouden.
Na een nieuwe zoektocht kwam ik uiteindelijk waar ik zijn moest. De taxichauffeur, met wie ik ondertussen al heel wat had meegemaakt, liet ik opnieuw wachten.
Opgetogen ging ik in de rij staan. Toen ik aan de beurt was liet ik trots mijn stapel formulieren en kopieën aan de vermoeid kijkende mevrouw zien. Ik had een kopie van mijn paspoort, een kopie van mijn visum, een formulier van geen bezwaar van mijn man, een kopie van het visum van mijn man.
'Copy passport of your husband?', vroeg de mevrouw, waarbij ze haar mond met daarboven een dunne snor afkeurend samenperste. 'It must be there....' zei ik twijfelend.
'No, come back tommorow', zei ze zonder verder nog naar me te kijken. En dat was dat.
Ik liet mijn trouwe taxi-vriend naar school rijden, om daar mijn jongens weer op te halen, en hoopte dat het echt de laatste keer was.
Onder begeleiding van Frederik, mijn sponsor, kreeg ik een dag later alsnog het felbegeerde pasje. Het voelde alsof ik opnieuw geslaagd was voor mijn rijbewijs!

Nu, 2 maanden later, zijn de meeste dingen gelukkig geregeld en kunnen we weer over gaan tot de orde van de dag, op zich al een uitdaging genoeg. Ik heb gemerkt dat ons proces van emigreren in golven gaat. Op sommige dagen vind ik alles helemaal fantastisch, maar ik weet inmiddels dat de golf waar ik even zo heerlijk op meedrijf onherroepelijk weer naar beneden stort als hij zijn hoogste punt heeft bereikt. In het begin werd ik daardoor overspoeld en verzoop ik soms letterlijk in alles wat er op me afkwam. Nu weet ik me wat beter schrap te zetten en mijn hoofd boven water te houden.

Dus voor iedereen die de afgelopen maanden pas heel laat of zelfs helemaal geen reactie op een lief bedoeld berichtje heeft ontvangen van mij: Sorry! Ik was druk bezig met leren zwemmen en had daar even al mijn kracht voor nodig. Terwijl die lieve berichtjes me juist heel goed deden en me de energie gaven om door te zetten, dus Bedankt dat jullie van een afstand met me meeleefden. In gedachten was ik zeker ook bij jullie!