8. Nattigheid

Het was 9 maart en het regende pijpenstelen in Dubai! En zoals met alles in Dubai, overtreft zelfs een regenbui hier je verwachting qua omvang en intensiteit. 

De dag begon spookachtig; de lucht was donkergrijs en rommelde onheilspellend. Ik had de jongens op school afgeleverd en was net klaar was met mijn wekelijkse uurtje sport toen de hemel langzaam zwart werd en de bui in alle hevigheid losbarstte. Binnen een paar minuten stonden de straten blank. De weg naar huis werd een survival tocht door snel stromende, diepe plassen. Ik vroeg me een paar keer af of het verstandig was om er doorheen te rijden, maar ik vond het tegelijkertijd best spannend. Ik kon ook niet veel anders, en gelukkig waren de extreme omstandigheden voor mijn 4x4 geen enkel probleem. Eenmaal thuis sprong ik uit mijn auto en rende naar de voordeur. Druipend stond ik in de gang toen mijn telefoon ging: het was de school, of ik zo snel mogelijk mijn kinderen kon komen halen omdat de lokalen onder water liepen. 

Alle stroomversnellingen en verkeerschaos opnieuw trotserend haalde ik mijn kroost op om er thuis maar een gezellig dagje van te maken. Die regen gaf me een heerlijk vertrouwd en knus gevoel. 

We wilden net een potje mens-erger-je-niet gaan doen toen in de keuken een straaltje water uit het plafond begon te sijpelen. En voor de voordeur lag ook al een plasje. Ik haalde boven wat handdoeken en ook daar kwam het water naar binnen. Strijdlustig zette ik emmers en schalen onder al wat drupte. Mij kreeg je niet meer zo snel gek met een beetje lekkage. Ik was wel vaker van de regen in de drup gekomen...

Frederik stuurde me een foto via whatsapp: hij kon niet bij zijn auto komen omdat het water daar kniehoog stond. Hij wilde juist zijn schoenen uitdoen en zijn broek opstropen maar kreeg gelukkig hulp van een mannetje dat al op blote voeten door het water liep en de bolides van gestrandde zakenmannen voorreed. Het serviceniveau in Dubai is hilarisch hoog! Het grappige is dat ik die dag niet een keer iemand over een weeralarm of code rood heb horen reppen.

De eerste keer dat ik met nattigheid te maken kreeg was op moederdag vorig jaar. 

Het was helaas geen dag waarop mama eens even in de watten werd gelegd, moederdag valt immers op zondag en dat is hier een normale werk-, en schooldag. Bovendien leeft de moederdag traditie niet in Dubai, scholen doen er niets aan en mijn mannen waren het eigenlijk ook een beetje vergeten. 

Geen ontbijt op bed dus voor mij, en ook geen schattig gedichtje over de liefste moeder die niks hoeft te doen die dag. Een doodnormale dag was het en mijn poging er zelf maar iets van te maken was bij voorbaat kansloos. Desondanks had ik mijzelf maar verwend met thee en chocolaatjes en mij met Bridget Jones op de bank geïnstalleerd. 

Af en toe hoorde ik iets druppen op de gang. Ik ging er vanuit dat de wc, die al drie keer 'gemaakt' was, opnieuw bleef lopen. Toen ik toch maar eens ging kijken waarom het gedrup steeds erger werd kwam het water me in de gang tegemoet. Sierlijk stroomde het water van de trap naar beneden, waar het langzaam richting de voordeur kroop. 

Ik vloekte in mezelf en liep stroomopwaarts de trap op. Onze slaapkamer stond ook blank en verbaasd vroeg ik me af waar al dat water vandaan kwam. Ik waadde verder door het water en hoorde stromend water in de badkamer. In de stortbak van het toilet zat een grote scheur waar water uit spoot. Waarschijnlijk waren de barsten die al in het emaille zaten door het hete water open gesprongen. Ik kon geen kraan vinden waarmee ik het stromende water kon stoppen en mijn verwarring sloeg om in paniek. Ik belde mijn koelbloedige man en kalm als altijd gaf hij me de instructie om de hoofdkraan dicht te draaien. Hij zou snel een mannetje bellen en de jongens uit school halen. De hoofdkraan bleek na enig zoeken buiten in een kastje in de carport verstopt te zitten. Ik draaide hem dicht, maar er bleef water uit de scheur komen. Onder het deksel van de stortbak vond ik het kraantje van de wc en na het dichtdraaien daarvan hield de stroom eindelijk op. Onderaan de waterval die op de trap ontstaan was overzag ik de situatie: moederdag was in het water gevallen en nu moest ik nog dweilen ook.
De bel ging, het was het opper-mannetje dat aan de overkant van de straat woont. Ik liet hem de scheur zien en de hoofdkraan die niet deed wat hij zou moeten ten tijde van watersnood. Niet onder de indruk van mijn ellende liet hij me weten dat hij een nieuwe toilet zou komen plaatsen en liet hij me beteuterd achter in de natte boel.
Helaas (of gelukkig) kon ik op dat moment nog niet vermoeden dat dit drama nog maar een voorproefje zou zijn.

Het kon namelijk nog vele malen erger.
Tijdens de zomervakantie was mijn wederhelft eindlijk ook in Nederland voor een welverdiende vakantie. Het was al een paar weken prachtig weer geweest bij mij en de kinderen, en vol goede moed vertrok ons voltallige gezin voor een paar heerlijke weken naar Zeeland. Al snel bleek dat we daar getrakteerd werden op nog meer nattigheid. Na een paar dagen gaf het KNMI code rood op. We hielden onszelf voor dat het allemaal wel mee zou vallen, maar al snel vreesden we met ons chaletje en al weg te spoelen in de zware regen met windstoten van honderd kilometer per uur. We besloten maar naar huis te gaan en zetten, de storm trotserend, de dakkoffer terug op mijn kleine peugeotje.
Gelukkig klaarde het weer na een paar dagen op en konden we alsnog van het overgebleven deel van de vakantie genieten. Om dat te vieren gingen we bij aankomst gezellig uit eten.
Tijdens het hoofdgerecht zag Frederik dat hij twee gemiste oproepen van het opper-mannetje in Dubai gemist had. Ik grapte nog "misschien loopt het water weer de trap af?!".  "Nee", zei mijn man serieus, "dat kan hij van buitenaf nooit zien". "Misschien komt het onder de voordeur door de straat op..." zei ik lachend. "Nou, ik bel hem wel even terug, dan weten we het. Misschien gaat hij eindelijk die nieuwe wc-pot erin zetten!" en hij liep meteen naar buiten met zijn telefoon. Een paar minuten later kwam Frederik weer naar binnen gelopen met een bedrukt gezicht. Ik voelde de bui al hangen. "Dit geloof je dus niet! Wil jij nooit meer zulke grappen maken?!". Ongelovig keek ik hem aan en kreeg te horen dat het water inderdaad onder de deur door naar buiten was gekomen toen het opper-mannetje toevallig voorbij kwam. Hij had de hoofdkraan dichtgedraaid. Ik was toe aan een stevige borrel. 

Vele telefoontjes volgden over en weer naar de huisbaas, die vond dat verdere actie weinig zin had omdat de hoofdkraan dicht was en het leed al geleden. Gelukkig wilde een vriend in Dubai voor ons gaan kijken in ons huis. Er was alleen een klein probleempje, niemand had een extra sleutel. 

De volgende ochtend verzamelden zich daarom in onze straat: de vriend, de compound-security, de politie, de slotenmaker en tot slot het opper-mannetje. Wij zaten ondertussen bij de piraten-show van het piraten-museum in Vlissingen, en probeerden er voor de jongens maar gewoon een gezellige dag van te maken. 

We hadden de hele avond scenario's bedacht en hoopten dat het mee zou vallen. Dat deed het niet, was de boodschap van onze vriend. Het plafond in de woonkamer was naar beneden gekomen en alle meubels waren doorweekt. "Joho, schip ahoy..." zongen de piraten vrolijk. De foto's die hij ons daarna doorstuurde bevestigden de ravage. "Hijs de zeilen, tralala!" 

Er bleek een kraantje gesprongen te zijn in de badkamer van de kinderen. Het was wat ze in Dubai een 'moslim-kraantje' noemen, een douchekopje naast het toilet dat we nooit gebruiken. Frederik had na de eerste lekkage alle kranen in het hele huis dicht gedraaid voordat hij naar Nederland kwam, bang voor wat nu was gebeurd. Alleen dit kraantje niet. Werkelijk elke plek in huis, boven en beneden, had onder water gestaan. Het hardst getroffen was echter de woonkamer. De gipsplaten van het plafond waren volgezogen met water en hadden het niet gehouden. Alle deuren in huis waren aan de onderkant uitgezet door het water en een aantal kon niet meer open of dicht. Hetzelfde gold voor de keukenkastjes. Ook onze complete Ikea inrichting, voornamelijk massief spaanplaat, was opgezwollen zo niet bezweken door al het water.
Waren we na ruim een half jaar eindelijk gesettled, nu moesten we weer helemaal opnieuw beginnen.
Maar het kanaal van de airco was weer lekker schoon en wonderwel werkte hij nog ook!

Door te emigreren leer je om te gaan met uitdagingen. Je leert om niet bij de pakken neer te gaan zitten maar praktisch te denken. Jezelf weer bij elkaar te rapen en gewoon te doen wat er moet gebeuren. Dus zeiden wij na een paar uur klagen en mopperen monter tegen elkaar: "we hebben al zoveel doorstaan, dit lossen we ook wel op". Het was niet leuk, maar er was niets meer aan te doen.

Na nog een paar heerlijke weken is Frederik terug naar Dubai vertrokken. En weer een paar weken en heel wat bloed, zweet en tranen later, was de ergste schade hersteld. Frederik had hemel en aarde bewogen om het huis weer 'leefbaar' te krijgen voor de jongens en ik weer terug zouden zijn. Geroutineerd had hij ons huis van nieuwe Ikea meubels voorzien, terwijl hij ondertussen de mannetjes met strakke hand aan de even zo strakke planning hield. 

Zo op het eerste gezicht, en op de doordringende verflucht na, leek het huis toen thuiskwamen precies het zelfde als hoe we het hadden achter gelaten.

Nu we ruim een half jaar verder zijn is er weinig meer te merken van het water-drama. Na regen komt zonneschijn, ook na de enorme regenvloed van vorige maand. Straten waren onbegaanbaar, auto's stonden tot aan het dak in het water, huizen waren ondergelopen en alle scholen gesloten. Maar de volgende dag, toen het spoor van vernieling door het water nog steed voor chaos in de hele stad zorgde, scheen de zon alsof er niets gebeurd was! 

Een prachtig inzicht, dat ons eerste jaar in Dubai mij heeft gegeven. Zelfs middenin een enorme puinhoop, kun je genieten van de zon. De kunst is om niet naar de puinhoop maar naar de zon te kijken en te proberen elk zonnestraaltje op te vangen. En voor een controle freak als ik valt dat soms echt niet mee. 

Ons eerste jaar was een bewogen, maar zeer bijzonder jaar! Het heeft ons mooie ervaringen en kostbare herinneringen gebracht. Ik wist van te voren niet wat ik kon verwachten, maar zoveel wateroverlast in een woestijn had ik niet kunnen bedenken. Wat hebben we veel meegemaakt in een jaar tijd, veel gezien en veel geleerd. Ik heb ervaren dat ons gezin ontzettend sterk is en dat we samen meer aankunnen dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden. En ik ben ontzettend trots op al mijn zonnestraaltjes!