4. Geland

We zijn nu 2 maanden in Dubai en ik geloof dat ik eindelijk een beetje geland ben.
De afgelopen tijd was behoorlijk turbulent. We waren voornamelijk druk met acclimatiseren, organiseren en integreren, kortom: emigreren. Als je er van een afstandje naar kijkt is het een fascinerend proces. Als je er middenin zit blijkt het best heftig en intens. Op sommige dingen kun je je simpelweg op geen enkele manier voorbereiden. Emigreren is iets dat je moet ondergaan om erachter te komen wat het met je doet, dat is voor iedereen weer anders.
Voor ons zijn het gewone dagelijkse dingen, die heel anders zijn dan in Nederland, waar we nog steeds aan moeten wennen. Boodschappen doen, koken of naar school gaan, dingen waar je eigenlijk nooit zo over nadenkt, kosten hier veel meer tijd dan normaal. Omdat dingen hier zo anders geregeld zijn moet je nadenken over alles wat je wil doen, alle routine moet opnieuw geprogrammeerd worden.

Na een valse start op Schiphol, kwamen we aan in ons prachtige nieuwe huis waar, dankzij niet eerder vertoonde kwaliteiten van mijn absolute held Frederik, de complete door mij opgegeven Ikea-inrichting aanwezig was! Onze container met spullen uit Nederland volgde 2 dagen later al, wat boven verwachting goed aansloot op de hele planning.
De eerste weken had ik desondanks een aantal onverwachte uitdagingen. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik er niet zo goed tegen kan om afhankelijk te zijn. (Oke, mensen die me goed kennen weten dat ik daar een enorme hekel aan heb en dat het geen positief effect op mijn humeur heeft). Daar was ik dan ook niet op voorbereid. De eerste dagen waren het ergst, ik had geen telefoon, geen internet, geen eigen bankpas, geen Arabisch rijbewijs en dus geen auto. En misschien wel het ergste: geen stofzuiger!

Het huis was dringend toe aan een grote schoonmaak beurt. En als ik zeg grote, dan bedoel ik een Oud-Hollandsche Grote Schoonmaak: van boven tot onder en beslist niet met zachte hand. Het ontbreken van een stofzuiger was geen goed begin. Ik kwam er achter dat woestijnzand van een geheel andere orde is dan het zand wat mijn jongens normaal gesproken onder hun schoenen mee naar binnen lopen.
Woestijnzand is zeer fijn en dringt met gemak door de dunste kiertjes en in de kleinste hoekjes en gaatjes. Het kwam werkelijk overal uit en het bleef maar komen.
De wintervacht van Gijs bleek in Dubai totaal overbodig en werd dan ook in een paar dagen tijd weer terug gebracht tot zomervacht. Had ik 's avonds het huis redelijk aan kant, als ik de volgende ochtend beneden kwam leek het net of we zwarte vloerbedekking hadden.
De stofzuiger stond helaas niet hoog op de prioriteiten lijst van Frederik. Ik moest hem ervan overtuigen dat ik mijn nieuwe functie van Huisvrouw 2.0 onmogelijk kon uitvoeren zonder het juiste gereedschap. Ik had niet voor mogelijk gehouden dat ik ooit nog eens blij zou zijn met een huishoudelijk apparaat, maar het maakte mijn leven op dat moment enorm veel aangenamer.

Ook kreeg ik, na een hele rits formulieren waarin mijn man daar toestemming voor geeft, een Arabische simkaart waarmee ik weer aansluiting met de rest van de wereld had. Dat was best een opluchting, gedeelde smart is immers halve smart!
Nu mijn telefoon het weer deed kon ik zelf een taxi bellen en ook zelf boodschappen doen. Klinkt niet heel bijzonder, laat staan ingewikkeld. Toch was het een klus waar ik met gemak meer dan 2 uur aan kwijt was en dan nog niet alles in huis had wat er op mijn boodschappenlijstje stond. De grote supermarkten hier staan vol met de meest exotische producten. Er zal best een soort van logica in de indeling zitten, maar ik heb hem nog steeds niet gevonden. En alles uiteraard geprijsd in Arabische dirham, wil je een beetje op de kleintjes letten dan loop je steeds te rekenen. Dus dwaalde ik een beetje als een ontheemde kip zonder kop door de lange paden, mijn kinderen kwekten ondertussen vrolijk verder doch werden langzaam ongeduldig. Als ik dan alles dacht te hebben moesten we alleen nog een taxi zien te vinden...

Tijd dus voor een auto, het was wachten tot ons visum helemaal rond was, dan zou ik een eigen ID kaart krijgen en daarmee kon mijn rijbewijs omgezet worden naar een Arabisch exemplaar.
Toen het eindelijk zover was kon ik niet wachten om alles te gaan regelen. Ik had er een dag voor uitgetrokken om een ogentest te laten doen, naar het Traffic Department te gaan en daar zou ik dan met een rijbewijs in the pocket weer naar buiten wandelen. Als het meezat kon ik nog die zelfde dag een huurauto ophalen!
Vol goede moed vertrok ik die ochtend met alle benodigde formulieren, als eerste naar de opticien voor een oogtest, wat standaard onderdeel van de procedure is. Bij de vierde was het raak! De ogen-tester was aanwezig, het systeem waarin alles geregistreerd moest worden deed het en het betaalsysteem deed het. De ochtend was inmiddels wel voorbij helaas. Nadat ik drie letters goed had gelezen op een scherm, en betaald had, kon ik door naar het volgende onderdeel.
Ik nam een taxi naar het Traffic Department, oftewel het rijbewijzen bureau van Dubai. De taxichauffeur was, net als ik, pas 4 weken in Dubai. Hoewel hij niet al te fris rook, schepte het toch een band dat we allebei nieuw waren. Hij kende de weg niet zo goed, maar gelukkig hielpen zijn collega's hem een beetje op weg. Toen we na lang zoeken bij een officieel uitziend gebouw stopten, liet ik voor de zekerheid de taxi even wachten.
Bij de balie van het gebouw keek men mij vreemd aan toen ik met een blij gezicht vroeg waar ik moest zijn voor mijn rijbewijs. 'Mevrouw, dit is een politiebureau, u zit hier helemaal verkeerd', zei een vriendelijke arabier tegen me, terwijl zijn collega zijn lach nog net kon inhouden.
Na een nieuwe zoektocht kwam ik uiteindelijk waar ik zijn moest. De taxichauffeur, met wie ik ondertussen al heel wat had meegemaakt, liet ik opnieuw wachten.
Opgetogen ging ik in de rij staan. Toen ik aan de beurt was liet ik trots mijn stapel formulieren en kopieën aan de vermoeid kijkende mevrouw zien. Ik had een kopie van mijn paspoort, een kopie van mijn visum, een formulier van geen bezwaar van mijn man, een kopie van het visum van mijn man.
'Copy passport of your husband?', vroeg de mevrouw, waarbij ze haar mond met daarboven een dunne snor afkeurend samenperste. 'It must be there....' zei ik twijfelend.
'No, come back tommorow', zei ze zonder verder nog naar me te kijken. En dat was dat.
Ik liet mijn trouwe taxi-vriend naar school rijden, om daar mijn jongens weer op te halen, en hoopte dat het echt de laatste keer was.
Onder begeleiding van Frederik, mijn sponsor, kreeg ik een dag later alsnog het felbegeerde pasje. Het voelde alsof ik opnieuw geslaagd was voor mijn rijbewijs!

Nu, 2 maanden later, zijn de meeste dingen gelukkig geregeld en kunnen we weer over gaan tot de orde van de dag, op zich al een uitdaging genoeg. Ik heb gemerkt dat ons proces van emigreren in golven gaat. Op sommige dagen vind ik alles helemaal fantastisch, maar ik weet inmiddels dat de golf waar ik even zo heerlijk op meedrijf onherroepelijk weer naar beneden stort als hij zijn hoogste punt heeft bereikt. In het begin werd ik daardoor overspoeld en verzoop ik soms letterlijk in alles wat er op me afkwam. Nu weet ik me wat beter schrap te zetten en mijn hoofd boven water te houden.

Dus voor iedereen die de afgelopen maanden pas heel laat of zelfs helemaal geen reactie op een lief bedoeld berichtje heeft ontvangen van mij: Sorry! Ik was druk bezig met leren zwemmen en had daar even al mijn kracht voor nodig. Terwijl die lieve berichtjes me juist heel goed deden en me de energie gaven om door te zetten, dus Bedankt dat jullie van een afstand met me meeleefden. In gedachten was ik zeker ook bij jullie!