8. Nattigheid

Het was 9 maart en het regende pijpenstelen in Dubai! En zoals met alles in Dubai, overtreft zelfs een regenbui hier je verwachting qua omvang en intensiteit. 

De dag begon spookachtig; de lucht was donkergrijs en rommelde onheilspellend. Ik had de jongens op school afgeleverd en was net klaar was met mijn wekelijkse uurtje sport toen de hemel langzaam zwart werd en de bui in alle hevigheid losbarstte. Binnen een paar minuten stonden de straten blank. De weg naar huis werd een survival tocht door snel stromende, diepe plassen. Ik vroeg me een paar keer af of het verstandig was om er doorheen te rijden, maar ik vond het tegelijkertijd best spannend. Ik kon ook niet veel anders, en gelukkig waren de extreme omstandigheden voor mijn 4x4 geen enkel probleem. Eenmaal thuis sprong ik uit mijn auto en rende naar de voordeur. Druipend stond ik in de gang toen mijn telefoon ging: het was de school, of ik zo snel mogelijk mijn kinderen kon komen halen omdat de lokalen onder water liepen. 

Alle stroomversnellingen en verkeerschaos opnieuw trotserend haalde ik mijn kroost op om er thuis maar een gezellig dagje van te maken. Die regen gaf me een heerlijk vertrouwd en knus gevoel. 

We wilden net een potje mens-erger-je-niet gaan doen toen in de keuken een straaltje water uit het plafond begon te sijpelen. En voor de voordeur lag ook al een plasje. Ik haalde boven wat handdoeken en ook daar kwam het water naar binnen. Strijdlustig zette ik emmers en schalen onder al wat drupte. Mij kreeg je niet meer zo snel gek met een beetje lekkage. Ik was wel vaker van de regen in de drup gekomen...

Frederik stuurde me een foto via whatsapp: hij kon niet bij zijn auto komen omdat het water daar kniehoog stond. Hij wilde juist zijn schoenen uitdoen en zijn broek opstropen maar kreeg gelukkig hulp van een mannetje dat al op blote voeten door het water liep en de bolides van gestrandde zakenmannen voorreed. Het serviceniveau in Dubai is hilarisch hoog! Het grappige is dat ik die dag niet een keer iemand over een weeralarm of code rood heb horen reppen.

De eerste keer dat ik met nattigheid te maken kreeg was op moederdag vorig jaar. 

Het was helaas geen dag waarop mama eens even in de watten werd gelegd, moederdag valt immers op zondag en dat is hier een normale werk-, en schooldag. Bovendien leeft de moederdag traditie niet in Dubai, scholen doen er niets aan en mijn mannen waren het eigenlijk ook een beetje vergeten. 

Geen ontbijt op bed dus voor mij, en ook geen schattig gedichtje over de liefste moeder die niks hoeft te doen die dag. Een doodnormale dag was het en mijn poging er zelf maar iets van te maken was bij voorbaat kansloos. Desondanks had ik mijzelf maar verwend met thee en chocolaatjes en mij met Bridget Jones op de bank geïnstalleerd. 

Af en toe hoorde ik iets druppen op de gang. Ik ging er vanuit dat de wc, die al drie keer 'gemaakt' was, opnieuw bleef lopen. Toen ik toch maar eens ging kijken waarom het gedrup steeds erger werd kwam het water me in de gang tegemoet. Sierlijk stroomde het water van de trap naar beneden, waar het langzaam richting de voordeur kroop. 

Ik vloekte in mezelf en liep stroomopwaarts de trap op. Onze slaapkamer stond ook blank en verbaasd vroeg ik me af waar al dat water vandaan kwam. Ik waadde verder door het water en hoorde stromend water in de badkamer. In de stortbak van het toilet zat een grote scheur waar water uit spoot. Waarschijnlijk waren de barsten die al in het emaille zaten door het hete water open gesprongen. Ik kon geen kraan vinden waarmee ik het stromende water kon stoppen en mijn verwarring sloeg om in paniek. Ik belde mijn koelbloedige man en kalm als altijd gaf hij me de instructie om de hoofdkraan dicht te draaien. Hij zou snel een mannetje bellen en de jongens uit school halen. De hoofdkraan bleek na enig zoeken buiten in een kastje in de carport verstopt te zitten. Ik draaide hem dicht, maar er bleef water uit de scheur komen. Onder het deksel van de stortbak vond ik het kraantje van de wc en na het dichtdraaien daarvan hield de stroom eindelijk op. Onderaan de waterval die op de trap ontstaan was overzag ik de situatie: moederdag was in het water gevallen en nu moest ik nog dweilen ook.
De bel ging, het was het opper-mannetje dat aan de overkant van de straat woont. Ik liet hem de scheur zien en de hoofdkraan die niet deed wat hij zou moeten ten tijde van watersnood. Niet onder de indruk van mijn ellende liet hij me weten dat hij een nieuwe toilet zou komen plaatsen en liet hij me beteuterd achter in de natte boel.
Helaas (of gelukkig) kon ik op dat moment nog niet vermoeden dat dit drama nog maar een voorproefje zou zijn.

Het kon namelijk nog vele malen erger.
Tijdens de zomervakantie was mijn wederhelft eindlijk ook in Nederland voor een welverdiende vakantie. Het was al een paar weken prachtig weer geweest bij mij en de kinderen, en vol goede moed vertrok ons voltallige gezin voor een paar heerlijke weken naar Zeeland. Al snel bleek dat we daar getrakteerd werden op nog meer nattigheid. Na een paar dagen gaf het KNMI code rood op. We hielden onszelf voor dat het allemaal wel mee zou vallen, maar al snel vreesden we met ons chaletje en al weg te spoelen in de zware regen met windstoten van honderd kilometer per uur. We besloten maar naar huis te gaan en zetten, de storm trotserend, de dakkoffer terug op mijn kleine peugeotje.
Gelukkig klaarde het weer na een paar dagen op en konden we alsnog van het overgebleven deel van de vakantie genieten. Om dat te vieren gingen we bij aankomst gezellig uit eten.
Tijdens het hoofdgerecht zag Frederik dat hij twee gemiste oproepen van het opper-mannetje in Dubai gemist had. Ik grapte nog "misschien loopt het water weer de trap af?!".  "Nee", zei mijn man serieus, "dat kan hij van buitenaf nooit zien". "Misschien komt het onder de voordeur door de straat op..." zei ik lachend. "Nou, ik bel hem wel even terug, dan weten we het. Misschien gaat hij eindelijk die nieuwe wc-pot erin zetten!" en hij liep meteen naar buiten met zijn telefoon. Een paar minuten later kwam Frederik weer naar binnen gelopen met een bedrukt gezicht. Ik voelde de bui al hangen. "Dit geloof je dus niet! Wil jij nooit meer zulke grappen maken?!". Ongelovig keek ik hem aan en kreeg te horen dat het water inderdaad onder de deur door naar buiten was gekomen toen het opper-mannetje toevallig voorbij kwam. Hij had de hoofdkraan dichtgedraaid. Ik was toe aan een stevige borrel. 

Vele telefoontjes volgden over en weer naar de huisbaas, die vond dat verdere actie weinig zin had omdat de hoofdkraan dicht was en het leed al geleden. Gelukkig wilde een vriend in Dubai voor ons gaan kijken in ons huis. Er was alleen een klein probleempje, niemand had een extra sleutel. 

De volgende ochtend verzamelden zich daarom in onze straat: de vriend, de compound-security, de politie, de slotenmaker en tot slot het opper-mannetje. Wij zaten ondertussen bij de piraten-show van het piraten-museum in Vlissingen, en probeerden er voor de jongens maar gewoon een gezellige dag van te maken. 

We hadden de hele avond scenario's bedacht en hoopten dat het mee zou vallen. Dat deed het niet, was de boodschap van onze vriend. Het plafond in de woonkamer was naar beneden gekomen en alle meubels waren doorweekt. "Joho, schip ahoy..." zongen de piraten vrolijk. De foto's die hij ons daarna doorstuurde bevestigden de ravage. "Hijs de zeilen, tralala!" 

Er bleek een kraantje gesprongen te zijn in de badkamer van de kinderen. Het was wat ze in Dubai een 'moslim-kraantje' noemen, een douchekopje naast het toilet dat we nooit gebruiken. Frederik had na de eerste lekkage alle kranen in het hele huis dicht gedraaid voordat hij naar Nederland kwam, bang voor wat nu was gebeurd. Alleen dit kraantje niet. Werkelijk elke plek in huis, boven en beneden, had onder water gestaan. Het hardst getroffen was echter de woonkamer. De gipsplaten van het plafond waren volgezogen met water en hadden het niet gehouden. Alle deuren in huis waren aan de onderkant uitgezet door het water en een aantal kon niet meer open of dicht. Hetzelfde gold voor de keukenkastjes. Ook onze complete Ikea inrichting, voornamelijk massief spaanplaat, was opgezwollen zo niet bezweken door al het water.
Waren we na ruim een half jaar eindelijk gesettled, nu moesten we weer helemaal opnieuw beginnen.
Maar het kanaal van de airco was weer lekker schoon en wonderwel werkte hij nog ook!

Door te emigreren leer je om te gaan met uitdagingen. Je leert om niet bij de pakken neer te gaan zitten maar praktisch te denken. Jezelf weer bij elkaar te rapen en gewoon te doen wat er moet gebeuren. Dus zeiden wij na een paar uur klagen en mopperen monter tegen elkaar: "we hebben al zoveel doorstaan, dit lossen we ook wel op". Het was niet leuk, maar er was niets meer aan te doen.

Na nog een paar heerlijke weken is Frederik terug naar Dubai vertrokken. En weer een paar weken en heel wat bloed, zweet en tranen later, was de ergste schade hersteld. Frederik had hemel en aarde bewogen om het huis weer 'leefbaar' te krijgen voor de jongens en ik weer terug zouden zijn. Geroutineerd had hij ons huis van nieuwe Ikea meubels voorzien, terwijl hij ondertussen de mannetjes met strakke hand aan de even zo strakke planning hield. 

Zo op het eerste gezicht, en op de doordringende verflucht na, leek het huis toen thuiskwamen precies het zelfde als hoe we het hadden achter gelaten.

Nu we ruim een half jaar verder zijn is er weinig meer te merken van het water-drama. Na regen komt zonneschijn, ook na de enorme regenvloed van vorige maand. Straten waren onbegaanbaar, auto's stonden tot aan het dak in het water, huizen waren ondergelopen en alle scholen gesloten. Maar de volgende dag, toen het spoor van vernieling door het water nog steed voor chaos in de hele stad zorgde, scheen de zon alsof er niets gebeurd was! 

Een prachtig inzicht, dat ons eerste jaar in Dubai mij heeft gegeven. Zelfs middenin een enorme puinhoop, kun je genieten van de zon. De kunst is om niet naar de puinhoop maar naar de zon te kijken en te proberen elk zonnestraaltje op te vangen. En voor een controle freak als ik valt dat soms echt niet mee. 

Ons eerste jaar was een bewogen, maar zeer bijzonder jaar! Het heeft ons mooie ervaringen en kostbare herinneringen gebracht. Ik wist van te voren niet wat ik kon verwachten, maar zoveel wateroverlast in een woestijn had ik niet kunnen bedenken. Wat hebben we veel meegemaakt in een jaar tijd, veel gezien en veel geleerd. Ik heb ervaren dat ons gezin ontzettend sterk is en dat we samen meer aankunnen dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden. En ik ben ontzettend trots op al mijn zonnestraaltjes!

7. Zomerhitte

Nu de herfst in Nederland lekker door begint te zetten, kijken wij ook reikhalzend uit naar koeler weer. Hoewel de temperatuur weer langzaam onder de veertig graden begint te zakken, is de luchtvochtigheid onaangenaam hoog waardoor het nog steeds vies warm is.

Vanaf het moment dat wij besloten te verhuizen naar Dubai was ik nieuwsgierig hoe de zomer hier zou zijn. Ik had een boel gehoord en gelezen over de hitte, ondraaglijk was daarbij een veelgehoorde omschrijving. Toch vond ik het best spannend om het aan den lijve te gaan ondervinden.

In mei begon de temperatuur langzaam op te lopen tot boven de vijfendertig graden. Op het strand en bij het zwembad was het nog heerlijk. Vanaf dat moment werden de dagen steeds een klein beetje warmer, de zomerhitte bouwde zich rustig op. Daarmee begonnen ook de warmte-gerelateerde ongemakken.
Ons zondagse eitje (wat we hier op zaterdag eten) konden we niet meer laten schrikken! Het water uit de koude kraan was heet. In het begin lukte het ons nog wat koud water te krijgen door de boiler uit te zetten en de kraan op warm te zetten, maar dit was van korte duur. Zelfs het water waarmee de tuin gesproeid werd was heet. We konden niet meer normaal douchen, we moesten een vol bad eerst laten afkoelen voordat we erin konden zonder gekookt te worden.
Ook een auto heeft ook een hoop te lijden onder de hitte; een accu gaat ongeveer een jaar mee in de woestijn. Helaas kom je pas achter de exacte levensduur als de accu er mee ophoudt en dat gebeurt altijd op een verkeerd moment. Gelukkig heb je dan wel weer accu-mannetjes die je kunt bellen, die zijn dan binnen een half uur bij je met een nieuwe.

Eigenlijk ging het tot aan de zomervakantie prima. Het was natuurlijk gewoon heet buiten, maar persoonlijk vond ik het allemaal nogal meevallen. Als je je niet te druk maakte was het best te doen.
Echt heet werd het in juli, toen wij net lekker aan onze twee maanden in Nederland begonnen. Daar was het de eerste dagen overigens ook tropisch, waardoor de overgang voor ons makkelijk was.
Helaas moest Frederik net toen het een beetje lekker begon te worden weer terug naar Dubai, er moest tenslotte gewoon gewerkt worden.
Bij terugkomst in Dubai besloeg zijn bril spontaan toen hij uit het vliegtuig stapte, zo warm was het.
Thuis aangekomen besloeg zijn bril voor de tweede keer die avond bij het openen van de voordeur. Het huis was veranderd in een sauna en de airco moest een hele nacht op volle toeren loeien om het weer een beetje aangenaam te krijgen.
Hiermee was de toon voor de echte zomerhitte gezet en brak voor mijn hardwerkende echtgenoot een warme, eenzame zomer aan. Hij was alleen in Dubai. Met alleen bedoel ik samen met alle andere mannen die gewoon moesten werken. Zodra de zomervakantie begint vindt er in Dubai een massale uitstroom van vrouwen en kinderen plaats. En tot overmaat van ramp was het precies in die periode ook nog Ramadan.

De Ramadan in een Islamitisch land is een ervaring op zich. Buiten het vasten van zonsopgang tot zonsondergang is het een periode van bezinning. Alle dagelijkse bezigheden in het openbare leven zijn hierop ingesteld. Dus overdag mag nergens in het openbaar gegeten of gedronken worden. De weinige restaurants die niet gesloten zijn overdag, zijn afgeplakt zodat van buitenaf niets te zien is. Koffietentjes en dergelijke zijn wel open, maar alles is er donker en je kan alleen maar iets bestellen om mee te nemen. Zelfs in de auto mag je niet eten of drinken en je mag ook geen kauwgum kauwen. En overal is het stil, er klinkt nergens muziek in winkels, de supermarkten of restaurants. Lekker rustig in tegenstelling tot de gebruikelijke drukte, maar gezellig...? Nee!
Voor de vakantie begon was het op school bij Sten en Florian ook Ramadan. In de klassen mocht niet gegeten of gedronken worden, ook geen water. De water-dispencers die normaal gesproken in de gangen staan waren verplaatst naar een aparte ruimte, alleen daar mochten de kinderen water drinken. De lunch vond plaats in een afgeplakte kantine, de moslim-kinderen gingen tijdens de pauze naar de bibliotheek. Sten mocht voor zijn verjaardag niets eetbaars trakteren. Zelfs de ballonnen die ik in de uitdeelzakjes met aangepaste traktaties had gedaan vond de school eigenlijk te feestelijk.
Vanuit Nederlands oogpunt zagen wij het vasten, zeker gezien de temperaturen van ruim boven de veertig graden, als een ware beproeving. Maar de collega's van Frederik die eraan meededen waren daar helemaal niet zo mee bezig. Voor hen leek het de normaalste zaak van de wereld en aan hun stemming zou je niet direct opmaken dat zij overdag niets aten of dronken. Daar moet wel bij vermeld worden dat de werkdagen van moslims worden ingekort en ze eerder naar huis mogen. Of beter gezegd moeten, want de overheid verplicht werkgevers zich hieraan te houden.

Gelukkig kon Frederik een dag na aankomst onze trouwe kameraad Gijs gaan ophalen uit het pension.
Na een paar uurtjes werken op kantoor vertrok hij enthousiast naar ons harige vriendje. Hij was vergeten het zonnescherm voor de voorruit van de auto te plaatsen en daardoor was het stuur te heet om vast te pakken. De thermometer gaf aan dat het buiten vijftig graden was. Bevangen door de hitte pakte hij zijn zonnebril uit het klepje boven de achteruitkijk spiegel. Ook de zonnebril was gloeiend heet. Eigenwijs als hij is zette hij hem toch op zijn neus, waar de bril een rode afdruk achterliet op beide neusvleugels. Op zulke momenten is het van belang je hoofd koel te houden en de airco op LO te zetten.

Onze kat is een fijn gezelschap, hij toont veel en uitbundig zijn genegenheid en onvoorwaardelijke liefde. Gijs was dan ook zielsgelukkig om zijn baasje weer te zien. Hij had ons zo gemist dat hij ziek van heimwee was. Hij had er diarree van en de dierendokter had een voorraad pillen meegegeven die zijn baasje drie maal daags moest geven.
Na het avondeten ging Frederik vol goede moed aan de slag. Hij had een apparaatje meegekregen waarmee je heel simpel de pil achterin de keel van de kat kon schieten. De verzorgers van de cattery hadden het zelfs even voor gedaan: de ene hield Gijs in een stevige houdgreep en de ander stak het kokertje met de pil in zijn bekje. Een druk op de knop en hoppa, de pil zat! Heel makkelijk en dat kwam goed uit want Gijs wordt nooit zo blij van pillen.
Na een wilde achtervolging door het hele huis had dokter Frederik Gijs eindelijk te pakken. Met het apparaatje in de aanslag kwam hij er echter al snel achter dat hij een paar handen tekort kwam, of eigenlijk twee paar. Een paar om Gijs in de houdgreep te houden en een paar om zijn kaken van elkaar te trekken, dan zou hij heus met gemak de pil naar binnen kunnen schieten. Toen de helft van de antibiotica pillen uitgespuugd in de vuilnisbak lag vonden man en kat het mooi geweest.
En na een paar dagen bleek dat heimwee zich het best laat behandelen met aandacht en liefde, Gijs knapte al snel weer helemaal op.

De zomervakantie in Nederland liep op zijn eind en het werd tijd dat ons gezin herenigd zou worden.

Hoewel het heerlijk was om weer even in ons vertrouwde nest te vertoeven, met onze dierbare familie en vrienden binnen handbereik, miste ik mijn maatje. En hij mij. Ik had er van te voren een beetje tegen opgezien om weer afscheid van iedereen te nemen, maar toen het eenmaal zover was had ik juist wel weer zin om naar huis te gaan. "Home is where the heart is" blijkt een waarheid als een (Hollandsche) koe! Thuis is daar waar je samen bent, het maakt niet uit waar dat precies is. 

De zomerhitte in Dubai laat zich helaas niet zo makkelijk verdrijven als in Nederland. Sinds het normale leven hier weer is begonnen is het buiten nog steeds snikheet. Het lijkt wel of deze warmte heftiger is dan die van voor de zomervakantie, ook al zijn de temperaturen lager. Dat had ik me juist heel anders voorgesteld. Als Hollander valt er natuurlijk altijd wel wat te klagen over het weer, te koud, te nat of in dit geval te heet. Maar ondraaglijk vind ik nuchter bezien dan weer een tikje overdreven. Zolang je je gewoon rustig houdt overleef je het wel. En dat geldt eigenlijk voor de meeste dingen hier!

6. Mannetjes

In Dubai heb je overal mannetjes voor. Mannetjes voor de tuin, mannetjes voor kapotte apparaten, mannetjes die je auto wassen en mannetjes voor klusjes in huis. Voor alles waar je zelf niet goed in bent, of gewoon geen zin in hebt, is wel een mannetje te vinden. Of een vrouwtje.
Maar er gaat natuurlijk niets boven mijn eigen fantastische mannetje, laat ik dat voorop stellen!

Het eerste mannetje waar ik mee te maken kreeg toen we hier kwamen wonen, was Suresh. Ik weet eigenlijk niet of dit zijn voor-, of achternaam is, maar iedereen noemt hem zo. Hij is een soort conciërge van onze compound en woont tegenover ons. We zaten nog midden in de verhuistroep, en hadden een lekkage in de badkamer. Eigenlijk had ik een heel lijstje met dingen die niet werkten zoals ik gewend was. Maar laat ik bij de badkamer beginnen.

Suresh kwam eerst de schade opnemen. Hij trok zijn slippers uit en liep op blote voeten achter me aan naar boven. Ik gaf hem een kleine demonstratie van het water dat uit ons plafond regende als er in de badkamer van de jongens gedoucht werd. Suresh keek bedenkelijk, knikte en gaf in weinig woorden te kennen dat hij morgen terug kwam.
De volgende dag kwam Suresh met twee nieuwe mannetjes aan. Boven gaf hij op gebiedende toon instructies aan het stel. De plafondplaten werden eruit gehaald, kranen open en dicht gedraaid en binnen no time was mijn pas schoongemaakte badkamer weer smerig door de mengeling van stof en water, verspreid door drie paar blote voeten. De boiler bleek stuk en moest vervangen was de diagnose en de mannetjes vertrokken weer.

Een paar dagen later stonden er een aantal mannetjes voor de deur, verstopt achter een hele grote doos met daarin de nieuwe boiler, die zwetend naar boven werd gesjouwd nadat de oude eruit gesloopt was. Er stonden nu vier paar slippers voor de deur en mijn huis werd in beslag genomen door mannen die de trap op en af renden, dingen naar elkaar riepen in een grappig taaltje en ondertussen een spoor van troep achterlieten. Nadat de klus geklaard was spreidden twee van de mannetjes de grote kartonnen doos waar de boiler in had gezeten uit in onze carport en gingen er op liggen met hun ogen dicht. 'Mama, wat doen die mannen nou?' vroeg Florian verbaasd. 'Ze doen denk ik even een klein dutje om uit te rusten' zei ik, maar na twee uur lagen ze er nog. Toen we na het boodschappen doen thuis kwamen waren alle mannen en alle troep verdwenen.

Een tijdje heb ik me af gevraagd waarom er zóveel mannetjes zijn, er kon toch onmogelijk zo veel werk te doen zijn. Al snel kwam ik erachter hoe dat zat. De kwaliteit van de huizen hier is absoluut niet te vergelijken met die van de huizen in Nederland. Alles wordt hier uit de grond gestampt, door dezelfde soort mannetjes die al die klusjes doen. Vaak zijn dat mannen uit India, Pakistan of de Filipijnen, op zoek naar een beter leven of op zijn minst om het grootste deel van hun salaris naar hun achtergebleven familie te sturen.
Dit gaat vierentwintig uur per dag door, dus of het nou vijfenveertig graden buiten is of midden in de nacht: er wordt gewoon doorgebikkeld. Bussen vol bouwvakkers rijden af en aan naar de vele nieuwe woonwijken en wolkenkrabbers in aanbouw, waar de arbeidsomstandigheden niet altijd even verantwoord zijn. Een Arbowet of zoiets kennen ze hier niet. Een minimumloon overigens ook niet.
Naast de kwaliteit van de huizen zijn de woonomstandigheden ook vrij extreem. Door de hoge temperaturen en al het stof heeft een huis hier een hoop te verduren. 

Gelukkig zijn al die mannetjes hier niet duur, want ik had dus een heel lijstje voor ons nieuwe huis gemaakt. Er moest bijvoorbeeld met spoed een aansluiting voor mijn vaatwasser komen. Dit was allemaal geen enkel probleem, maar daar moet wel bij worden aangetekend dat ik een beetje moest wennen aan de manier waarop alle klussen werden uitgevoerd. En ook dat ik op dat moment best nog een beetje onder de indruk was van mijn eerste weken in Dubai. Dus toen de mannetjes provisorisch een gat in de buitenmuur maakten, via de buitenkraan een aansluiting knutselden en deze met een buis verbonden met een nog veel groter gat in mijn keukenvloer, toen zag ik het even niet meer zitten nee. Ik dacht dat het niet meer goed zou komen, er lag een grote berg puin naast een groot gat midden in mijn keuken en het mannetje dat voor deze ravage gezorgd had lag in de tuin een dutje te doen.
Achteraf bleek ik me zorgen om niets gemaakt te hebben. Alle gaten zijn redelijk netjes dichtgemaakt en de vaatwasser doet wat hij moet doen, daar ging het om. Indian style noemen ze het hier, wat er kort gezegd op neerkomt niet te veel te verwachten en je vooral niet te druk te maken. Iets wat je ook op heel veel andere dingen kan toepassen en wat eigenlijk niet eens zo gek is.

mannetje springt lening op dak

Nadat alle klusjes waren afgerond om het huis aan te passen aan ons idee van leefbaarheid was ik blij dat het even klaar was met al die mannetjes. Maar het leek wel of er een vloek op ons huis rustte: elke week ging er wel weer iets anders kapot! Was het niet de wc dan was het wel een wasmachine of een ander apparaat dat er mee ophield en net toen het 's nachts iets te warm begon te worden begaf de airconditioning het.

Een paar weken geleden deden ineens alle lampen op de benedenverdieping het niet meer. Dus daar waren de mannetjes van Suresh weer, ze zijn hier inmiddels kind aan huis, kennen de weg, ze pakken nog net niet zelf wat te drinken uit de koelkast. En of het nou komt omdat de mannen zich hier zo thuis voelen weet ik niet, maar ze lijken zich totaal niet te schamen voor de geluiden die ze produceren.
Een klein mannetje inspecteerde de bedrading in het plafond van de keuken. Alleen zijn korte beentjes met opgerolde broekspijpjes staken nog uit het luik, de rest van zijn lijf ging schuil in de ruimte boven het plafond.
Tot mijn grote ontsteltenis hoorde ik plotseling een enorm luide boer, galmend in de holle ruimte en door de roosters van de centrale airco, gevolgd door een tweede, nog iets hardere. Zonder enige gene kwam het mannetje vrolijk weer uit het gat tevoorschijn, terwijl ik van plaatsvervangende schaamte en verbijstering even niet wist waar ik kijken moest. 

Al ben ik heel blij dat al die mannetjes er zijn en ons zoveel werk uit handen nemen, ik vind het soms ook moeilijk om te zien hoe hard zij hier werken voor heel weinig geld. Het doet mij beseffen hoe ongelooflijk goed wij het hebben. Het verschil tussen de extreem rijke jetset en deze hardwerkende, hulpvaardige mensen is zo ontzettend groot, dat is bijna niet voor te stellen.
Het geeft me een machteloos gevoel dat ik zo weinig terug kan doen voor al die mensen die oprecht vriendelijk anderen helpen. Dat is iets wat me hier al vanaf de eerste dag opvalt en waar veel mensen nog een hoop van kunnen leren. Als je ziet hoe weinig deze mensen hebben en hoeveel zij geven, dan zijn zij wat mij betreft ware helden.
Terwijl deze mensen hun familie soms al jaren niet gezien hebben maak ik me druk om een gat in mijn vloer. Opgewekt rijdt de tuinman op zijn fiets met zijn grasmaaier achterop de hele wijk door om alle tuinen netjes te houden. Als ik hem zo zie gaan op zijn fiets, in de brandende zon, schaam ik me voor mijn geklaag en bedenk ik mij dat de weelde hier in Dubai niet hetzelfde is als rijkdom. En ben ik dankbaar dat ik alle mooie, soms zware, gekke, verdrietige en gezellige momenten kan delen met mijn dierbare gezin!