3. Vage contouren

De kogel was door de kerk, we zouden naar Dubai gaan!

Het nemen van deze beslissing gaf rust. Voor even, want de onzekerheid van 'gaan we dit doen of niet' maakte al snel plaats voor onrust van een ander kaliber. De vraag was nu vooral: 'hoe gaan we dit doen?', gevolgd door vele subvragen zoals 'waar gaan we beginnen' en 'wat moeten we regelen'. Onzekerheid kreeg een nieuwe dimensie voor ons, want op dat moment stond nog niets vast.
In het plan dat we maakten was elke stap bepalend voor de stap die erna kwam. We moesten dus letterlijk stap voor stap te werk gaan, en hoe we bij de eindstreep zouden komen was nog niet te zeggen. Eén stap tegelijk nemen betekent: loslaten. Voor een ongeduldig iemand als ik, die bovendien graag de touwtjes in handen houdt, is dat bijzonder moeilijk!
Wat we wisten was: Frederik zou 1 oktober beginnen aan zijn nieuwe baan en hij zou alleen naar Dubai vertrekken, om daar een huis en een school voor de kinderen te zoeken. Als dat geregeld was kon ik met de kinderen komen. Alle verdere details waren in te vullen met "misschien" of "waarschijnlijk".

Sten en Florian reageerden heel positief op het grote nieuws. We waren best een beetje zenuwachtig om het te vertellen en wisten niet goed wat we moesten verwachten maar ze stonden te springen op de bank! Sten vroeg meteen: 'mam, kunnen we dan vast wat Engels leren? dan kan ik de juf verstaan op onze nieuwe school'.
Naarmate het allemaal wat meer begon door te dringen werd Sten alleen maar enthousiaster. Florian begon er daarentegen wat meer de ernst van in te zien. We zaten op een middag met z'n drietjes in de auto toen ik vroeg wat ze van onze verhuizing vonden. Sten vertelde dat hij het heel leuk en spannend vond. 'Wanneer gaan we nou precies mam, want ik verheug me er zo op, ik moet er de hele tijd aan denken!' zei hij. Voorzichtig zei ik dat het inderdaad heel leuk was, maar dat er wel minder leuke dingen waren die er ook bij hoorden. Dat hij straks afscheid van zijn vriendjes hier in Nederland moest nemen en dat hij dan bij allemaal nieuwe kindjes op school kwam die ook nog eens Engels spreken. 'Maar ik ga Engels leren en ik maak daar gewoon nieuwe vrienden mam, dus ik krijg juist alleen maar meer vriendjes!' reageerde hij verbaasd. 'Tja, laten we het ook niet moeilijker maken dan het is', dacht ik bij mezelf. 'En jij Florian?' vroeg ik. 'Nou, ik vind het een beetje leuk, maar ook een beetje niet leuk' zei hij. 'ik vind het helemaal niet leuk dat ik straks mijn verkering met Anne uit moet maken'. Florian is 5 jaar, maar neemt zijn verkering zeer serieus. 'Maar je hoeft het niet uit te maken hoor', zei Sten, 'Je komt na 2 jaar gewoon weer terug, dus dan zie je haar weer!'. Hoe simpel de wereld er door de ogen van een kind uit ziet, daar kan ik als volwassene nog wat van leren. Florian bleek er al wat verder over nagedacht te hebben, 'Ja Sten, maar hoe moet dat dan als ze straks in mijn nieuwe klas verkering met me willen?'. Ehm, juist ja.

Na het doorhakken van onze knoop stond gelukkig een heerlijke vakantie gepland. Tijdens deze vakantie hebben we het hele onderwerp Dubai zoveel mogelijk laten rusten, even wat tijd om alles een beetje te laten bezinken. Een adempauze die we hard nodig hadden, want na de vakantie moesten onze plannen omgezet worden in keiharde actie.
Voor we weggingen hebben we het nieuws aan onze families verteld, waardoor ook een andere kant ervan aan bod kwam. Geen enkele ouder staat te juichen als zijn kind op het punt staat naar het buitenland te vertrekken, die van ons ook niet. Natuurlijk begrepen zij dat dit voor ons een enorme kans en uitdaging is. Maar al steunden zij ons, er was ook verdriet en daar konden wij maar weinig aan doen. Wij kozen immers zelf voor deze grote verandering in ons leven; Voor onze familie geldt dit niet terwijl onze stap evengoed voor een verandering in hun leven zorgt. Voor ons staat er bovendien iets leuks tegenover, een nieuw leven in een ander land, een avontuur. De achterblijvers krijgen er een lege plek voor terug. Gelukkig is het voor 2 jaar en niet voor altijd.

De vakantie liep op zijn einde, we begonnen langzaam aan het idee te wennen en er kwam voorzichtig wat vorm in ons plan. Niet meer dan vage contouren waren het nog, maar voldoende om houvast te bieden bij de eerste stappen op het nieuwe, onbekende pad dat voor ons lag.
Onze laatste avond werd een onvergetelijke. Met een knoop in mijn buik voor wat me thuis te wachten stond pakte ik onze koffers in. We zouden de ochtend erna vroeg naar het vliegveld gebracht worden.
Toen alles klaarstond en ik van plan was te gaan slapen kreeg ik een telefoontje van mijn broertje. Uit een weinig samenhangend verhaal aan de andere kant van de lijn maakte ik op dat hun prachtige dochter geboren was. Mijn broer wilde al bijna weer ophangen, 'maar hoe heet ze dan?!' kon ik nog net vragen. 'Oh ja! Ze heet Aimée... ' wist hij geëmotioneerd uit te brengen. Ik was een trotse zus, en eindelijk een echte tante.

Tegen de tijd dat alle adrenaline wat was gezakt, was het de hoogste tijd om naar bed te gaan. Van muggen heb ik gelukkig weinig last, vooral als Frederik naast mij ligt. Hij heeft een grote aantrekkingskracht op de irritante beestjes en wordt, alle voorzorgsmaatregelen ten spijt, vaak genadeloos te grazen genomen. De nacht ervoor had ik nog twee exemplaren naar de muggenhemel geholpen, vlak nadat zij zich tegoed hadden gedaan aan het lijf van mijn wederhelft. Dus zei ik voor we in bed stapten plagend (maar oprecht goed bedoeld) 'ik doe nog even een muggencheck!', waarop ik met grote preciezie de muren van de slaapkamer afspeurde. Op de muur boven de kast aangekomen stokte mijn adem met een piepend geluid in mijn keel en dook ik achter Frederik. Hij zag mijn gezicht niet en schoot hard in de lach omdat hij dacht dat ik een grap maakte. Pas toen ik met bevende wijsvinger naar de muur boven de kast wees, verging het lachen hem. Boven de kast zat een kakkerlak ter grootte van mijn vuist. Ik heb geen grote vuisten, maar geloof me, voor een kakkerlak is het alles behalve klein. Mr. Cucaracha, koning der kakkerlakken in hoogsteigen persoon, lachte me breeduit toe en het leek even of hij een van zijn poten optilde en zwaaide.
Hyperventilerend ben ik naar buiten gevlucht. Het hoeft geen verdere toelichting dat ik geen held ben met dit soort ongedierte. Frederik helaas ook niet, maar hij kon gelukkig nog wel praktisch denken. Zonder aarzelen liep hij naar de receptie van het park, die tegenover ons huisje was, en vertelde de jufrouw aan de balie over het beest in onze slaapkamer.
'Ja?', zei de jufrouw.
'Hij is zo groot...', zei Frederik, zijn duim en wijsvinger wijd uit elkaar houdend.
'Ja?', zei de jufrouw.
'Dat ding hoort daar niet!', zei Frederik, 'dus zorgt u maar dat het wordt weggehaald'.
Daarop werd terstond de kakkerlakken-opruim-dienst ingeschakeld. Een nachtwaker kwam koelbloedig met stoffer en blik aangesneld. Een doffe dreun klonk uit onze slaapkamer. 'Do you wanna say goodbye to your friend?' vroeg hij, waarna hij het gevaarte discreet afvoerde.
Van slapen is die nacht niets meer gekomen voor mij.

Terug in Nederland was het gedaan met de rust. De kinderen moesten meteen de volgende dag weer naar school. En voor Frederik brak de laatste maand voor zijn nieuwe baan aan, waarvoor met enige haast een aantal zaken in werking gezet moesten worden.
Eerst moest er een visum voor Frederik komen. Voor zo'n visum is een hele waslijst documenten nodig, allemaal vertaald in het Engels en voorzien van allerlei officiele stempels van gemeenten, ministerie van buitenlandse zaken en ambassade. Deze documenten moesten dan naar Dubai voor het uiteindelijke visum.

Dus zocht ik diploma's en andere paperassen van Frederik bij elkaar, reed ik naar verschillende gemeenten om de benodigde uittreksels uit bevolkingsregisters te verzamelen en liet ik paspoorten voor de kinderen maken. En zaten we in één klap in een nieuwe fase.

We wisten nog geen precieze datum, maar over minder dan een maand zou Frederik naar Dubai vertrekken. Een akelig besef dat elke dag wat groter werd, ik zag er als een berg tegenop, wat me gek genoeg toch het gevoel gaf dat ik het aankon. 

Maar ja, ik had dan ook weinig keus. 

2. Van dagdroom naar werkelijkheid

Het werd zomer. Frederik had een eerste gesprek, een video-call vanuit het kantoor in Rotterdam van het bedrijf. Zowel het bedrijf als Frederik waren erg enthousiast, maar ik had eigenlijk niet anders verwacht. De functie blijkt hem op het lijf geschreven te zijn. Het bedrijf ziet Frederik als de man die hun suikertak voor het Midden-Ooosten op de kaart moet gaan zetten. Ja, dat is iets waarmee je de ogen van mijn man laat twinkelen! Zijn heilige vuurtje, zoals ik het altijd noem, stond al een poosje op een laag pitje. En daardoor was ook de twinkeling in zijn ogen een beetje verdwenen. Ik hou van die twinkeling, als Frederik vol vuur over zijn suiker verteld weet ik dat hij gelukkig is in zijn werk. En als hij gelukkig is, ben ik het ook!

Door het werk en de vele reizen van mijn wederhelft moet ik vaak een hoop opvangen hier in huis. Wij hebben samen voor deze verdeling gekozen, het geeft een hoop rust dat we niet allerlei kunst en vliegwerk moeten uithalen als Frederik een week op reis is. Tijdens de schoolvakanties, als er een kind ziek is, of in alle andere situaties die je met een baan nou eenmaal lastig in je eentje kunt opvangen. Natuurlijk vind ik dat echt niet altijd leuk, maar dit is nu eenmaal hoe ons gezin in elkaar zit. Daarom is dat heilige vuurtje van Frederik dus zo belangrijk. Als hij het niet naar zijn zin heeft in zijn werk, denk ik: 'waar doe ik dit eigenlijk voor?'

Er volgde een gesprek in Londen, beide partijen zagen het nog steeds, of eigenlijk steeds meer zitten. Ik was ondertussen van alles aan het uitzoeken, voornamelijk op internet, om me een zo goed mogelijk beeld te kunnen vormen van een eventueel leven in Dubai. Hoe regel je een verhuizing, wat voor huizen heb je in Dubai, naar wat voor school kunnen de jongens, dat soort dingen. Er kwam heel veel op ons af, maar het was allemaal nog zo onzeker dat het eigenlijk vooral dagdromen was. Het was ondertussen een zalige zomer, en dus makkelijk om dat zomergevoel te verheerlijken. Wie wil dat nou niet, 2 jaar zomer?

Er moest natuurlijk een keer een beslissing genomen gaan worden. Het is grappig dat je iets diep in je hart al lang weet, maar toch de uitkomst nog helemaal open laat. Ik denk dat het een soort zelfbescherming is, dat je jezelf wilt behoeden voor een al te erge teleurstelling als het niet door mocht gaan.
Tijdens de zwoele zomeravonden vulden we, in de tuin met een koud wijntje, het hele traject al in. We zochten naar huizen, bedachten wat we allemaal mee zouden nemen, besloten dat we ons huis hier in Nederland niet wilden verhuren. Maar allemaal nog met een soort van vrijblijvendheid, want we moesten eerst nog maar zien of het allemaal door zou gaan.

De onderhandelingen maakten alles wel concreter. Want als er nu een bod zou komen waar we mee konden leven, dan moesten gaan beslissen of we dit echt gingen doen. Dat was een bizar idee. Ik voelde mij bij vlagen gewoonweg schizofreen; Dan hoorde ik mezelf zeggen: wij gaan waarschijnlijk voor 2 jaar naar Dubai. Terwijl mijn andere ik dan schreeuwde: 'Wat zeg je nu! Dit meen je toch niet? Ga je dit echt doen?!'.
Onderhandelingen kunnen zenuwslopend zijn. Er waren momenten dat ik helemaal hyper was van de gedachte dat het echt zou gaan gebeuren. Er waren ook momenten dat we dachten dat het niet door zou gaan. En gek genoeg maakten alle twijfels op die momenten dan plaats voor grote teleurstelling. En juist die teleurstelling zorgde ervoor dat we er toch weer voor gingen als er weer een opening was. Een achtbaan was het dus, waar we in zaten.

Een grotere metafoor had er niet kunnen zijn: tijdens een bezoek aan de Efteling kwam uiteindelijk het voorstel waar we geen nee op konden zeggen. Zoals altijd als wij naar de Efeling gaan, kwam de regen met bakken uit de hemel zetten. Er zijn mensen die met handige apps als buienradar aardig in kunnen schatten wanneer het een mooie dag voor een pretpark wordt. Bij ons werkt dat op de een of andere manier precies andersom. Wij kiezen een dag, in dit geval was het de verjaardag van Florian, en als onze app dan zegt dat de kans op regen gemiddeld 100% is denken wij dat het vast nog wel om zal slaan. Zo ging het ook dit keer en inderdaad, toen we het park in liepen scheen de zon! Dit was helaas van korte duur en de regencapes, die ik voor de zekerheid toch maar mee had genomen, kwamen al snel van pas.
En toen we alle vier met soppende schoenen uit de piranha's kwamen was daar de mail waar we al die tijd al op hoopten, en die we tegelijkertijd vreesden! We zijn lekker maar lekker naar huis gegaan. Er moest dringend een knoop doorgehakt worden. En dat deden we!

1. Hoe het begon

Binnenkort kun je hier alles lezen over onze verhuizing naar en onze belevenissen in Dubai!

Maar laat ik bij het begin beginnen...

Vlak voor de zomervakantie, ergens in de laatste week van juni dit jaar, werd Frederik tijdens een zakelijk congres in Brussel gevraagd voor een baan bij een groot internationaal bedrijf. Een baan in Dubai welteverstaan. Tussen neus en lippen door vertelde Frederik me dit. Maar aangezien een gesprek tijdens de ochtendspits hier in huis vrijwel onmogelijk is, ging ook deze mededeling verloren tussen het smeren van boterhammen en het aantrekken schoenen en jassen. 

Een baan in het buitenland, en Dubai in het bijzonder, is al vaker op ons pad gekomen. We hebben het een paar keer serieus overwogen en ik heb hierin altijd achter Frederik gestaan. Maar er waren altijd wel factoren waardoor het niet helemaal klopte en we zijn er daarom nooit echt op ingegaan. 

Op zondagochtend probeerden we het opnieuw. Ik voelde een rare kriebel in mijn buik. 'Je moet maar eens gaan praten Frederik, misschien is het wel iets voor je' hoorde ik mezelf zeggen. Frederik keek me verbaasd aan, 'ja hè?' zei hij. De kriebel in mijn buik werd een soort warme, zware steen. Ik voelde dat dit een bijzonder moment was, een soort keerpunt in ons leven. Iets wat onvermijdelijk was, en nu ging het gebeuren. Er was iets in werking gezet en het was niet meer te stoppen. 

Ik ging mijn moeder ophalen voor de babyshower van mijn schoonzusje. De hele A15 heb ik gehuild: ik wist dat Frederik en ik hier allebei vaak over dagdroomden en dat het moment er nu perfect voor was, maar jemig, hoe kon ik mijn zorgvuldig opgebouwde warme nest hier in godsnaam zomaar achterlaten?!

Eigenlijk denk ik dat we toen al een beetje besloten hebben dat áls deze kans zou uitgroeien tot iets concreets, we er voor zouden gaan. En concreet zou het worden, nog veel sneller dan we toen nog konden vermoeden!