2. Van dagdroom naar werkelijkheid

Het werd zomer. Frederik had een eerste gesprek, een video-call vanuit het kantoor in Rotterdam van het bedrijf. Zowel het bedrijf als Frederik waren erg enthousiast, maar ik had eigenlijk niet anders verwacht. De functie blijkt hem op het lijf geschreven te zijn. Het bedrijf ziet Frederik als de man die hun suikertak voor het Midden-Ooosten op de kaart moet gaan zetten. Ja, dat is iets waarmee je de ogen van mijn man laat twinkelen! Zijn heilige vuurtje, zoals ik het altijd noem, stond al een poosje op een laag pitje. En daardoor was ook de twinkeling in zijn ogen een beetje verdwenen. Ik hou van die twinkeling, als Frederik vol vuur over zijn suiker verteld weet ik dat hij gelukkig is in zijn werk. En als hij gelukkig is, ben ik het ook!

Door het werk en de vele reizen van mijn wederhelft moet ik vaak een hoop opvangen hier in huis. Wij hebben samen voor deze verdeling gekozen, het geeft een hoop rust dat we niet allerlei kunst en vliegwerk moeten uithalen als Frederik een week op reis is. Tijdens de schoolvakanties, als er een kind ziek is, of in alle andere situaties die je met een baan nou eenmaal lastig in je eentje kunt opvangen. Natuurlijk vind ik dat echt niet altijd leuk, maar dit is nu eenmaal hoe ons gezin in elkaar zit. Daarom is dat heilige vuurtje van Frederik dus zo belangrijk. Als hij het niet naar zijn zin heeft in zijn werk, denk ik: 'waar doe ik dit eigenlijk voor?'

Er volgde een gesprek in Londen, beide partijen zagen het nog steeds, of eigenlijk steeds meer zitten. Ik was ondertussen van alles aan het uitzoeken, voornamelijk op internet, om me een zo goed mogelijk beeld te kunnen vormen van een eventueel leven in Dubai. Hoe regel je een verhuizing, wat voor huizen heb je in Dubai, naar wat voor school kunnen de jongens, dat soort dingen. Er kwam heel veel op ons af, maar het was allemaal nog zo onzeker dat het eigenlijk vooral dagdromen was. Het was ondertussen een zalige zomer, en dus makkelijk om dat zomergevoel te verheerlijken. Wie wil dat nou niet, 2 jaar zomer?

Er moest natuurlijk een keer een beslissing genomen gaan worden. Het is grappig dat je iets diep in je hart al lang weet, maar toch de uitkomst nog helemaal open laat. Ik denk dat het een soort zelfbescherming is, dat je jezelf wilt behoeden voor een al te erge teleurstelling als het niet door mocht gaan.
Tijdens de zwoele zomeravonden vulden we, in de tuin met een koud wijntje, het hele traject al in. We zochten naar huizen, bedachten wat we allemaal mee zouden nemen, besloten dat we ons huis hier in Nederland niet wilden verhuren. Maar allemaal nog met een soort van vrijblijvendheid, want we moesten eerst nog maar zien of het allemaal door zou gaan.

De onderhandelingen maakten alles wel concreter. Want als er nu een bod zou komen waar we mee konden leven, dan moesten gaan beslissen of we dit echt gingen doen. Dat was een bizar idee. Ik voelde mij bij vlagen gewoonweg schizofreen; Dan hoorde ik mezelf zeggen: wij gaan waarschijnlijk voor 2 jaar naar Dubai. Terwijl mijn andere ik dan schreeuwde: 'Wat zeg je nu! Dit meen je toch niet? Ga je dit echt doen?!'.
Onderhandelingen kunnen zenuwslopend zijn. Er waren momenten dat ik helemaal hyper was van de gedachte dat het echt zou gaan gebeuren. Er waren ook momenten dat we dachten dat het niet door zou gaan. En gek genoeg maakten alle twijfels op die momenten dan plaats voor grote teleurstelling. En juist die teleurstelling zorgde ervoor dat we er toch weer voor gingen als er weer een opening was. Een achtbaan was het dus, waar we in zaten.

Een grotere metafoor had er niet kunnen zijn: tijdens een bezoek aan de Efteling kwam uiteindelijk het voorstel waar we geen nee op konden zeggen. Zoals altijd als wij naar de Efeling gaan, kwam de regen met bakken uit de hemel zetten. Er zijn mensen die met handige apps als buienradar aardig in kunnen schatten wanneer het een mooie dag voor een pretpark wordt. Bij ons werkt dat op de een of andere manier precies andersom. Wij kiezen een dag, in dit geval was het de verjaardag van Florian, en als onze app dan zegt dat de kans op regen gemiddeld 100% is denken wij dat het vast nog wel om zal slaan. Zo ging het ook dit keer en inderdaad, toen we het park in liepen scheen de zon! Dit was helaas van korte duur en de regencapes, die ik voor de zekerheid toch maar mee had genomen, kwamen al snel van pas.
En toen we alle vier met soppende schoenen uit de piranha's kwamen was daar de mail waar we al die tijd al op hoopten, en die we tegelijkertijd vreesden! We zijn lekker maar lekker naar huis gegaan. Er moest dringend een knoop doorgehakt worden. En dat deden we!